Samtíðin - 01.04.1958, Blaðsíða 21

SAMTÍÐIN
17
vel i sveit sett fyrir börnin að ganga
þangað, og auk þess væri húsalcostur
betri þar en annars staSar. Þá hefSu
þau sjálfsagt heyrt, aS í vetur yrSi
ungur, ókunnur maður kennari og
sér fyndist viSkunnanlegra aS koma
honum fyrir á myndarlegu heimili.
HlíSarheimiliS væri sjálfkjöriS aS
þessu leyti.
ÞaS fór svo, aS hjónin lofuSu aS
hafa skólann, en ekki fæ ég því meS
orðum lýst, hvernig mér varð við, er
ég lieyrði þetta. Ég botnaði ekkert í
sjálfum mér. HvaS kom þetta mér
við? Ekki gat ég aftrað þessu, og nóg
niundi verða sagt um mig, þó ég léti
það afskiptalaust. Var ég að verða
eitthvað ruglaður? Nei, ekki mætti
ég láta einhverjar grillur hlaupa með
mig í gönur. Ekki fannst mér ég geta
haft orð á þessu við Helgu, og þó
vissi ég, að ég ætti að gera það. Hvers
konar maður var ég annars að verða:
heigull, ragmenni? Mér fannst á
Helgu, að hana grunaði, að eitthvað
væri að mér. Sennilega fann hún, að
ég var orðinn eitthvað breyttur, enda
þótt ég léti sem minnst á þvi bera.
En aldrei liafði hún orð á því.
Og svo kom kennarinn.
Hann var ungur og glæsilegur, kát-
ur og mjög vel gefinn. Mér varð það
strax að hera okkur saman, og ég
var alveg sannfærður um, að Helga
hlaut að sjá, hvílíkur reginmunur var
á okkur. Þetta var einmitt réttur
maður handa henni. Bæði voru þau
gáfuð og glæsileg. Ég gat ekki skilið,
hvað hún sæi við mig saman borið
við hann. Sú hugsun vék aldrei frá
mér.
Ég reyndi að vera viðfelldinn og
kurteis við hann og láta á engu bera,
en átti heldur bágt með það. Það
leyndi sér heldur ekki, að liann
renndi hýru auga til Helgu og reyndi
að vera sem oftast einn með henni.
Var það nokkur furða? Átti hann
ekki jafnmikinn rétt á því og ég?
Ekkert vissi hann um kynni okkar.
Og enda þótt hann kynni að renna
grun í þau, átti hann fullan rétt á að
reyna að vinna ástir Helgu, engu sið-
ur en ég. Var ég elcki einmitt að ger-
ast þröskuldur á gæfubraut hennar?
Sú hugsun kvaldi mig löngum þenn-
an vetur. Mér fannst hver dagurinn
óralengi að líða. En á kvöldin, þegar
Helga kom inn í herbergið til mín,
vafði örmunum um háls mér og
kyssti mig, sárskammaðist ég mín
fyrir hugsanir mínar. Hvers konar
manntegund var ég? Fann ég ekki,
hve heitt þessi stúlka elskaði mig?
Hvernig gat ég vantreyst lienni?
Hvex-nig tilfinningar bærðust í bi’jósti
mér? Ég hlaut að vera aumasti mað-
ur, sem fæðzt hefði á þessai’i jörð.
Alltaf sofnaði ég sæll með þeim góða
ásetningi að láta ekki þessa maka-
lausu ósanngirni hafa lengur tök á
mér. En þegar ég vaknaði á morgn-
ana frá sælum draumum til blákalds
veruleikans, var eins og sá góði á-
setningur hefði gufað upp, og sömu
hugsanir ásóttu mig, jafnvel enn þá
magnaðri en áður.
Þetta gekk jafnvel svo langt, að
ég var, enda þótt slíkt væri mér þvert
um geð, farinn að læðast um húsin
eins og njósnari eða þjófur til að
liggja á hleri, ef ég vissi, að þau voru
þar ein. Svo djúpt var ég sokkinn, að
mér fannst jafnvel eins og ég fyndi