Samtíðin - 01.02.1961, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN
9
CjeiLriini clrijlljumanni/ní reijncliit Láilafecj
HtíkAettur í GLÓANDI NEÐANJARÐARBYRGI
HENRI MADERS arkitekt átti heima i
S1nábæ á suðurströnd Frakklands. Ivvöld
eitt, er hann var í þann veginn að halda
heim af skrifstofunni, fékk hann skilaboð
H'á Lucienne, konu sinni, um að koma
V)ð i stóru vöruhúsi niðri undir höfn og
þar á húsgögn.
Lengri voru skilaboðin ekki, en Maders
skildi þau undir eins. Hér var um að ræða
húsgögn, sem kona hans liafði nýlega
ei'ft eftir föður sinn. Þau voru sýnilega al-
veg nýkomin til bæjarins, en kona hans
Hafði samið við gamla vöruhúsið um að
veita þeim viðtöku og gott ef ekki selja
bau fyrir sig. Svo vildi hún, að hann lili
á þau.
Maders hlýnaði um hjartaræturnar,
þegar hann fékk þessi skilaboð. Á leið-
öini niður til vöruhússins blístraði hann
nýtt dægurlag, sem um þessar mundir var
a hvers manns vörum, ekki aðeins þarna
1 sniábænum, heldur einnig um gervalll
hnakkland, enda sungið á plötu af Tino
^ossi sjálfum.
Letta liafði verið ágætur dagur. Maders
hafði fengið staðfestingu á því, að bygg-
'ngarnefndin hefði samþykkt að lála
^yggja væntanlega sorpeyðingarstöð bæj-
arins eftir uppdrætti hans. Það mundi
glaðna yfir konu lians, þegar hún fengi
þær fréttir. Hann hlakkaði til að segja
henni þær við kvöldverðarborðið.
Henri Maders var hálffertugur. Hann
var fremur grannvaxinn og vöðvastæltur,
^nda hafði hann iðkað íþróttir frá hlautu
Jai'nsbeini að kalla. Sízt grunaði hann á
þessari meðlætisstund, að í kvöld myndi
'ann eiga íþróttaþjálfuninni lif sitt að
*auna.
Fyrrnefnt vöruhús var eitl af stærstu
liúsum bæjarins, 6 hæðir, með geysimikl-
um múrbundnum bjálkum og timbur-
gólfum og stigum. Húsið var komið lil
ára sinna, enda ekki á marga fiska frá
arkítektónsku sjónarmiði. Það yrði mikil
landhreinsun, þegar það brynni, hugsaði
Maders húsameistari, er hann lagði bíln-
um sínum skamml frá liúsinu.
Maders virtist vera einum of seinn þetla
kvöld. Mvrkur var í öllum gluggum vöru-
hússins, og hlerar höfðu þegar verið sett-
ir fvrir neðstu gluggana. Allir virtust
vera farnir úr húsinu, enda var orðið
býsna framorðið. Maders var í þann veg-
inn að hverfa frá húsinu, þegar hann sá,
hvar roskinn maður kom þrammandi eft-
ir götunni og stefndi þangað. Það var
vökumaður hússins, Michel gamli Lien-
art, sómakarl á marga lund, en drykk-
felldur í meira lagi.
Þeir lieilsuðust kumpánlega, enda gam-
alkunnugir. Maders gat um erindi sitt,
og Lienart lét líklega yfir því, að hann
gæti haft upp á húsgögnunum, ef hann
leitaði vel. Síðan bauð hann Maders að
koma með sér. Þeir hurfu inn í húsið
og gengu fyrst eftir löngum, sóðalegum
kjallaragangi. Því næst fóru þeir niður
brattan stiga, fetuðu sig síðan eftir stutt-
um göngum og lcomu að lokum inn í
litinn klefa með stálhurð fyrir. Kompa
þessi minnti i fljótu hragði einna helzt
á miðstöðvarklefa. Par var molluhiti
og megnt loftleysi, enda virtist klefinn
hilaður með einlivers konar olíukynd-
ingu. Ilann var óvistlegur, en þar stóð
skrifljorðsgarmur Lienarts, svo að þetta
hlaut að vera bækistöð lians um langar