Samtíðin - 01.02.1961, Blaðsíða 14

10
samtíðin
vökunætur. Hann gekk rakleitt að skrif-
borðinu, dró út skúffu og blaðaði stund-
arkorn í skjölum. Svo ýtti hann gler-
augunum upp á ennið og kinkaði bros-
andi kolli til Manders.
„Stendur heima,“ sagði hann, „hús-
gögnin eru hingað komin og þar af leið-
andi í vörzlum okkar. Konan þín hefur
litið á þau og meira að segja váti'yggt
þau hátt, meðan þau verða hér!“
„Það var henni líkt,“ anzaði Maders
glaður i bragði. „Hún er forsjálnin sjálf,
þegar því er að skipta.“ Að svo rnæltu
bjóst hann til að fara, þvi að hálft i
livoru fannst honum liann vera að kafna
niðri i þessu svartholi.
„Þú ferð nú ekki svo, að við skálum
ekki fyrir gömlum kynnum — og for-
sjálni þinnar ágætu konu,“ sagði vöku-
maðurinn, brosti kankvislega til Maders
og seildist eftir flösku og glösum upp í
lítinn skáp ofan við skrifborðsræfilinn.
„Ég á hér slatta í flösku af ósviknum
skota,“ bætti liann við og drap tittlinga
framan i arkitektinn.
„Nei, góði, nú þarf ég að hraða mér
heim, enda komin nótt,“ anzaði Maders
óþolinmóður.
„Æ, vertu ekki með þennan asa,“
drundi i drykkjumanninum. „Lengur
verð ég að dúsa liér — í alla liðlanga
nótt. Þú ferð nú varla að neita mér um
stundarfjórðungs samveru svona undir
nóttina, þar sem ég á meðal annars að
vaka yfir húsgögnunum ykkar.“
Þessar fortölur hrifu. Og enda þótt
Maders fyndist hann einna helzt vera
staddur niðri i kafhát á regindýpi og að
lionum steðjaði sannkölluð innilokunar-
kennd, settist liann niður, og þeir Lien-
art skáluðu fyrir fornum kynnum.
„Segðu mér, Lienart,“ sagði Maders,
þegar viskíið tók að ylja lionum fyrir
brjósti. „Siturðu að jafnaði niðri i þessu
svartholi, þegar þú vakir hér í húsinu?“
„Sei-sei-nei. Ég hef mínar aðalbæki-
stöðvár uppi á yfirhorði jarðar. En hér
niðri er alls ekki sem verst að kyrra á
hráslagalegum vetrarnóttum, þvi hér
við ofninn er hlýtt og notalegt. Ég fór
nú hingað með þig einungis til að gefa
þér bragð, þvi skotann hafði ég falið
hérna niðri. Aftur á móti var það ein-
tóm tilviljun, að ég hafði farið liingað
niður með pappírana yfir húsgögnin
ykkar.“
Þeir tæmdu glösin, og Lienart liellti i
þau á ný, enn ríflegar en áður. Hann
andvarpaði af vellíðan, þegar hin sterka
veig var farin að lilýja honurn fyrir
brjóstinu og fór að rifja upp fortiðina,
eins og gömlum niönnum er títt.
En Maders gerðist nú órólegur og þráði
það heitast að komast sem allra fyrst
aftur upp á yfirborð jarðar. UmhverfiÖ
vakti honum einhverja dularfulla ógn,
sem honum var um megn að gera ser
grein fyrir. En liin meðfædda franska
kurteisi varð ógleðinni yfirsterkari. Sízt
vildi liann hryggja gestgjafa sinn. Hann
hældi þvi niður órósemi sina, sat graf-
kyrr og hlustaði á endurminningar vöku-
mannsins. Áður en varði, lireifst hann
af mælsku Lienarts og tók sjálfur að
leggja orð í belg. Þeir tæmdu þriðja
glasið, röbbuðu enn saman stundarkorn,
en því næst reis Maders á fætur og bjóst
til heimferðar.
Lienart setti flöskuna og glösin aftur
upp í skápinn og gekk því næst að dyr-
unum. En þegar hann greip um niáhn-
húninn á hurðinni, kom undarlegur
svipur á andlit hans. Andartak starði
hann á stálhurðina. Svo lagði hann lóf"
ann á hana og hleypti hrúnum.
Maders gekk einnig að hurðinni °£
snerti hana.
„Stálið er volgt!“ sagði hann.
„Ekki ber á öðru,“ anzaði vökumað-
urinn.