Samtíðin - 01.11.1964, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
ember 1916,“ sagði hann og benti á stað-
mn. „Við vorum i þann veginn að hefja
sokn, þegar frönsk fótgönguliðssveit hóf
óvænt skothríð á okkur. Við fleygðum
okkur því niður í skógarkjarrið þarna.
kinnn okkar komust lifandi burt, allir
hinir féllu, þar á meðal foringi okkar,
Scldosser liðsforingi. Hann var ... myrt-
ur!“
Hann lagði tryllingslega áherzlu á síð-
ustu setninguna, eins og hún kæmi lion-
ll>u meira en lítið við. Svo leit hann á
uunnismerkið, og andlit hans formvrkv-
aðist. Ég fór nú að ldusta á hann með
talsvert meiri athygli en áður.
»Já, Schlosser liðsforingi,“ tók liann
aítur til máls. „Hann var einn af þessum
Prússnesku harðjöxlum, sem við Suður-
Hjóðverjarnir skildum ekki, þó við yrð-
Urn að lilýða honum í blindni. Fyrsta
haginn, sem ég var í liðssveit hans, hellti
hann yfir mig óbóta skömmum fyrir það,
að ég skyldi vera í óhreinum stígvélum.
há var ég svó vitlaus að svara honum
talluni hálsi, gjalda liku líkt, skiljið þér.
»Hvað lieitið þér, dáti?“ spurði hann
aokkru seinna, ögn mýkri á manninn.
etter fótgönguliðsmaður,“ svaraði ég.
”hér þurfið ekki að muna lengur, livað
Pér heitið,“ sagði hann, „þvi héðan í frá
cruð þér bara réttur og sléttur dátaræf-
hl, og ef ég kalla á yður, eigið þér að
hneigja vður alveg niður að jörð. Skilj-
ið Þér það?“ Eftir það varð ég alltaf að
muna, hvílíkur regin stigmunur var á
°kkur, honum yfirmanninum og mér
chreyttum hermanninum. ... Ég hataði
h*nn!“
^fedd hans var undarlega viðkvæm,
1 e§arhann minntist þessara löngu liðnu
a|vika. Fg hélt, að hann væri búinn að
ö’ cyma þVi. að ég sat þarna, því að hann
Alaði orðið 'i hálfum liljóðum og horfði
ergnuminn á minnismerkið.
”% hataði Sclilosser liðsforingja meir
en allt annað i heiminum, og þetta hatur
mitt magnaðist smám saman svo, að lið-
sveit mín skipti mig engu máli framar,
striðið engu máli. Það eina, sem máli
skipti, var hatrið á þessum eina manni.
Mig dauðlangaði til að lítillækka hann,
því liann lét mig aldrei gleyma því, að
hann var yfirmaður minn. Oft dreymdi
mig á nóttunni, að ég væri að sparka i
liann, og þá vaknaði ég brosandi.“
Hann þagnaði andartak og skotraði
augunum niður eftir veginum. Það var
byrjað að liúma. Svo hélt hann áfram:
„Þegar við flevgðum okkur niður í
kjarrið, lentum við Schlosser liðsforingi
í sama runnanum, en hinir liermenn-
irnir voru komnir yfir veginn, sem þér
sjáið þarna. Schlosser þreif í treyjuna
mína, dró mig út úr kjarrinu með helj-
arafli og sagði: „Svona, áfram með yð-
ur, dáti, eða ég skýl yður!“ Hvernig gat
hann vitað, að mig langaði mest til að
flýja? En hann sá vel, hvað mér leið.
Þá kvað við mikil skothríð, og svo var
liann allt í einu kominn fram fyrir mig.
Ég sá breitt bakið á lionum, þar sem
liann brauzt gegnum runnana. Ég gat
ekki liaft augun af því. Mér fannst þelta
eina bak vera allur heimurinn!
Maðurinn fór hjá sér, þegar hann sagði
þetta og virlist þurfa að neyta mikillar
orku til að slita orðin út úr sér. Hann
var bersýnilega alls ekki að tala við mig
lengur, lieldur sjálfan sig, reyna að létta
af sér farginu, sem virtist vera að buga
liann.
„Ég skaut hann!“ kallaði hann örvingl-
aður. „Hlóð byssuna mína aftur og skaut,
hlóð og skaut, þangað til hann lá graf-
kyrr!“ Svo þagnaði hann, og langt and-
varp leið frá brjósti hans.
„Það voru göt, stór, rauð göt ofarlega
á bakinu á einkennisbúningnum lians.
Ég sá þau með eigin augum, þvi ég skreið
til hans lil að sjá hann deyja.