Samtíðin - 01.11.1964, Side 19

SAMTÍÐIN
15
SNJÓSKRÍMSLIÐ
Niðurl.
■ÉG VAR kominn þangað, sem liðið
liafði yfir KJöru litlu, rúmlega eitt skref
fi'á snjókarlinum, þegar mér skildist,
hvernig á þvi liafði staðið, að telpan hafði
niisst meðvitundina. Það var af engu
öðru en því, að iskaldur lofthjúpur hafði
myndazt um hið dularfulla snjólíkneski.
Nú læsti þessi helkuldi sig um mig, svo
að ég stirðnaði upp og mátti mig hvergi
hræra. Siðan dró úr mér allan mátt, og
öxin féll úr aflvana hendi mér. Auk þess
var eins og þessi yfirnáttúrlegi kuldi
hefði lamað skynfæri mín. Síðan hné
ég niður og vissi hvorki í þennan heim
né annan.
En nú var konan mín komin til min.
>,Jóhannes! Jóhannes!“ hrópaði hún, um
leið og hún þreif í liandlegginn á mér og
dró mig i dauðans ofl^oði burt frá snjó-
karlinum.
Ég heyrði einhvern óm af orðum henn-
og fann, að verið var að toga í mig.
Svo minntist ég þess, að ég var dreginn
eftir snjónum, og von bráðar raknaði
ég við. Þá lá ég endilangur á hjarninu i
garðinum, en konan og börnin voru að
stiunra yfir mér, slrjúka andlit mitt og
hendur, um leið og þau lirópuðu nafn
mitt.
JÉg er að rakna við,“ stundi ég lágt,
°g nokkru síðar brölti ég á fætur, skjögr-
aði inn i eldhús og hressti mig á lieitum
kaffisopa.
„Það er ekki til neins að ráðast á hann.
Maður kemst ekki að honum,“ varð mér
að orði, þegar ég var orðinn sæmilega
hress.
„Sagði ég þér ekki, pabbi?“ gall Wern-
er litli við. „Hann hatar okkur öll! Ef við
snertum hann, drepur liann okkur!“
„Vitleysa, barn!“ anzaði ég sárgramur.
„Þetta er ekki annað en venjulegur snjó-
karl, sem við höfum auk þess sjálf búið
til. Skárra væri það, ef hann færi að
drepa okkur. Nú bræðum við hann bara
með heitu vitni!“
Síðan þreif ég fötu, fyllti hana með
valni úr heita krananum og skundaði út
í garðinn. Ég staðnæmdist spölkorn frá
snjókarlinum og skvetti snarpheitu
vatninu á lappirnar á honum. Þær vökn-
uðu að vísu, en það var eins og vatnið
breyttist i ís, þegar það gusaðist á þess-
ar ferlegu stoðir, sem báru tröllið uppi.
Þær virtust bara styrkjast við vatns-
austurinn!
Werner stakk þá upp á því, að við
setlum garðslönguna á heita kranann
og reyndnm síðan að sprauta heitu valni
á hausinn á snjókarlinnm. Við gerðum
það, en allt fór á sömu leið. Vatnið
lagðist eins og íshjúpur á höfuð lians og
herðar. Það lak ekki einn sinni einn
dropi af þeim, hvað þá meira!
Þá gáfumst við alveg upp og ákváðum
að láta eins og við vissum alls ekki af
þessum snjókarli. Ég lét orð falla um
það, að hann gæti ekki gert okkur neitt
mein, því að þetta væri bara venjulegur
snjókarl. En heldur þótti okkur nú lak-
ara, að veðurstofan skyldi spá frosti
næsta sólarhringinn. Við liefðum viljað
mikið til þess vinna, að veðurguðirnir
hefðu sent okkur asahláku í staðinn.
Svo leið þessi dagur og næsta nótt. En
þegar við vöknuðum og litum út um
morguninn, brá okkur heldur en ekki i
brún. Snjókarlinn hafði færzt alla leið
lieim að húsinu og starði nú válegum
augum inn um svefnlierbergisglugga
barnanna. Hann var eins og nátttröllið á
glugganum í þjóðsögunni. Werner fann
glöggt, hvernig kuldinn frá honum læsli