Samtíðin - 01.11.1964, Blaðsíða 20

16
SAMTÍÐIN
sig gegnum þykkan steinvegginn. Hann
dró í ofboði fyrir gluggann, og síðan fór-
um við öll niður.
Við hresstum okkur á morgunverðin-
um, og síðan fóru börnin i skólann. Að
þvi loknu kom okkur hjónunum saman
um, að ég skyldi hringja i lögregluna.
Ég fékk heldur kuldalegar viðtökur
hjá lögregluþjóninum, sem svaraði í sím-
ann. Hann botnaði auðsjáanlega elckert
í því, að snjókarl gæti orðið dularfulll
fyrirbrigði, sem ekki var nú ef til vill
tiltökumál. En eftir að hafa ráðgazt eitt-
iivað við starfsbræður sína á stöðinni,
virtist hann halda, að ég væri annað-
hvort drukkinn, vitskertur eða staðráð-
inn i að gabba lögregluna!
„Komið þér bara hingað, sjáið og
sannfærist,“ sagði ég. „Þá munuð þér
komast að raun um, að snjókarlinn er
kominn alla leið heim að húsinu. Þér
getið spurt nágranna okkar, hvort liann
hafi ekki færzt það sjálfkrafa. Þeir hljóta
að hafa fylgzt með honum.“
Ég fékk það svar, að lögreglan hefði
allt annað að gera en að sinna snjókörl-
um þennan dag, en að revnt yrði að
senda rnann til okkar eftir einn eða tvo
daga.
Nú var okkur nóg boðið. Konan min
var orðin svo miður sín af hræðslu, að
hún þverneitaði að vera i liúsinu, með-
an þessi ófögnuður amaði okkur. Auð-
vitað varð hún að ráða þessu, og þvi
tólcum við í skyndi saman nauðsynleg-
ustu pjönkur okkar og ókum til tengda-
foreldra minna, sem bjuggu i hinum
enda hæjarins. Börnin ætluðum við að
sækja í skólann, þegar kennslu væri lolc-
ið þá um daginn.
Börnunum þótti auðvitað fjarska gam-
an að mega vera hjá afa og ömmu. Við
komum oklcur öll saman um að minnast
ekki á snjókarlinn við gömlu hjónin, en
sögðum, að vatnið hefði frosið í vatns-
leiðslunni lijá okkur og því liefði hún
sprungið. Báðum við þau að lofa okkur
að vera, þar til komin væri þíða og unnt
væri að gera við þetta. Var það auðsótt
mál.
Morguninn eftir var orðið frostlaust,
og þegar leið á daginn, fór að rigna.
Snjórinn sjatnaði þá brátt. Um kvöldið
skrapp ég heim til að komast að því,
livernig sakir stæðu, en konan og börn-
in héldu kyrru fyrir hjá foreldrum henn-
ar.
Ég sá, að snjólaust var orðið að mestu
í garðinum, en snjókarlinn stóð þar enn
— óbráðnaður! Að vísu þóttist ég sjá, að
liann væri ekki alveg eins hár í loftinu
né hnarreistur og áður, og trjágreinarn-
ar voru dottnar af hausnum á honum,
svo að nú var hann orðinn sköllóttur!
Spýtukubbarnir stóðu enn í nasaholun-
um, en voru horfnir úr augum hans og
munni. Hann var þá orðinn blindur og
fremur sviplítill til munnsins, svo að
allt var þetta nú í áttina.
Átti ég að ráðast á liann? Reyna að
ráða niðurlögum hans? Satt að segja
liraus mér hugur við að standa í þessu al-
einn og komið rökkur. En ég hét þvi að
koma aftur morguninn eftir og finna
karlinn þá duglega í fjöru.
Ég sagði konu minni ekki frá þessu
áformi mínu. Hún kynni að óttast afleið-
ingarnar. Morguninn eftir kvaðst ég
mundu fara til vinnu, en fór i þess stað
rakleitt heim. Hlákan hafði haldizt, alll
var orðið marautt, og snjókarlinn hallað-
ist eins og slytti upp að húsveggnum.
Ég snaraðist inn i húsið götudyra-
megin. Kuldinn þar inni var eins og i
frystiklefa. Hann smaug gegnum merg
og bein, og þegar ég kom inn í eldhúsið,
var ég orðinn hálf stjarfur af kulda og
beyg við það, sem ég átti i vændum. Það
jók hvað mest á óhug minn, að ég þótt-
ist heyra sífellt þrusk við bakdyrnar, rélt