Samtíðin - 01.10.1965, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
tískur. Ég er ekki annað en réttur og
sléttur kaupsýslumaður. Hérna er nafn-
spjaldið mitt: Sarek, Skyrocket járn-
vörukompaníið. Engin pólitík. Til jiess
skortir mig gáfuna. En pólitikinni til
framdráttar jafnast ekkert á við bvssu-
kúlur. Segið þér mér, af liverju farið
þér ekki að eins og Rússar: setjið einu
sinni eða tvisvar ógnarstjórn á iaggirn-
ar? Þér munduð verða alveg undrandi
yfir því. hve mikið fé og fvlgi ]iér hefð-
uð upp úr krafsinu. Myrðið einn eða tvo
i'áðherra ...!“
„Svo þér eruð hara einn af jiessum
undirróðursmönnum!“
„Sprengjur eru áberandi, en klunna-
legar. Sprengja er ekki óskeikul. Hún
getur orðið röngum manni að liana. En
marghlevpa í höndunum á góðri skvttu,
hún er það, sem ég mundi kalla ör-
uggt vopn!“
„Og hvað ætti ég svo sem að gera við
sprengjur og marghleypur?“
„Yður henta ekki sprengjur, aðeins
marglileypur. En ég var nú bara að gefa
yður vísbendingar. Þér ættuð að vopna
stuðningsmenn yðar með góðum, traust-
Um handvopnum. Þá verðið þér fær i all-
un sjó, hvað svo sem á dynur. Stjórn-
málaástandið er jafn valt og Krieger
marghleypurnar eru óskeikular. Það er
a þeim, sem mig langar að vekja athygli
yðar. L eyfist mér í því sambandi að geta
l’ess, að Sadko forseti var skotinn með
Krieger marghleypu. Þær eru með hlaup-
víddum: 32ja, 38 og 44ra. Það er til litil
Serð af þeim með 22ja cal. kúlu, afhragðs
smávopn með skelplötuskefti, hentugt
fyrir kvenfólk. Við höfum tvenns kon-
ar kúlur — úr mjúku blvi eða nikkel-
húðaðar. Nikkel-húðuðu kúlurnar fara
Segnum allt, en mjúku hlýkúlurnar þenj-
ast út og veita sár, sem jafnast á við það.
þó þœr Iiilli ekki alveg nákvæmlega i
Illark, Þér getið alltaf reitt vður á, að
Krieger kúla hæfir mikilvægt Iíffæri.
Veslingurinn hann Sadko forseti var
myrtur með nikkel-húðaðri Krieger
kúlu. Ilún flaug í gegnum hann og særði
auk þess lögreglujijón, sem stóð tutt-
ugu fet fyrir aftan hann. Það talar nú
sínu máli. Við veitum sérstakan afslátt á
verði, ef mikið er keypt, og hyssunum
fylgir ókeypis hylki úr þykku nautsleðri.
Ilugsið yður! Hverri hyssu fylgir traust
nautsleðurshylki ...“
„Mér er ekki fullljóst, hvort þér eruð
hrjálaður eða hvort það er eitthvað ann-
að, sem gengur að yður!“ mælti Pash-
enka.
„Hvorugt,“ anzaði Sarek, „ég er bara
hagsýnn maður. Þér getið ekki fellt ó-
vini yðar með orðum einum. Til þess
jiurfið þér vopn. Og kosturinn við að
vopna menn með Krieger ...“
„Þér ætlið þó ekki að fara að telja
mér trú um ... ?“
„Má ég vitna i yðar eigin orð ...?“
Hátíðlegt andlitið á Pashenka varð
skyndilega gárað broshrukkum. Hann
fór að skellihlæja.
„Ha-ha-ha-ha-ha! Nei! Þér ætlið þó
ekki að fara að segja mér, að jiér séuð
skotvopnasali?"
„Því ekki jiað?“ anzaði Sarek. „Skot-
vopn eru verzlunarvara, er ekki svo?“
„Skotvopnasali!“ hrópaði Pashenka,
þvi honum fannst það eitthvað svo hlægi-
legt. „Drottinn minn dýri! Byssur! Byssu-
kúlur! Byssusali! Aldrei á ævi minni hef
ég hevrt neitt jafn hlægilegt! Ha-ha-ha-
ha-ha!“
„Ekki svo hlægilegt," anzaði Sarelc of-
hoð rólegur. „Þér ættuð að taka nafn-
spjaldið mitt með yður. Hver veit, nema
þér jiurfið einhvern tima á jiví að lialda;
maður veit aldrei."
„Þakka yður fyrir." Pashenka reis á
fætur og hneppti að sér siðfrakkanum.
Iíann virli Sarek gaumgæfilega fyrir sér,