Samtíðin - 01.10.1965, Blaðsíða 18

14
SAMTÍÐIN
lians, því að ríkið átli liann sjálí'ur. Þar
fyrirfannst enginn ríkissjóður og ekkert
fjármálakerfi. Sjálfur liafði konungur
vitanlega alls ekkert við alll þetla of-
boðslega fjármagn að gera. Það dundi
yfir liann eins og vellandi hraunflóð úr
neðra. Hann lét sér ekki til hugar koma
að verja því til nytsamlegrá framkvæmda
i landinu.m. a. til þess að veita vatni á
eyðimerkurflæmin og hefja ræktun. Það
livarflaði ekki einu sinni að lionum, að
nauðsynlegt væri að reyna að bæta lífs-
kjör þessara hlásnauðu 5—6 milljóna
eyðimerkurbarna, sem hann drottnaði
yfir. Þetta vesalings fólk liafði Iijarað
þarna í auðninni frá þvi fyrir daga
Móse. Konungur hugsaði ekki hærra en
svo: Það sér einhvern veginn um sig.
En Ibn Saud grunaði, að peningaflóð-
ið mundi gera meira ógagn en gagn, að
það mundi eyðileggja lífsstarf hans.
Þarna var á ferðinni afl, sem hann réð
ekki við. Ef til vill fékk þetta honum
meiri áhyggju en sú dapurlega stað-
reynd, að seinustu æviár sín var hann
liættur að geta gert konur sínar óléttar.
Lögum samkvæmt átti hann fjórar kon-
ur samtímis og gat skipt um þær eftir
vild. Hann hafði átt ekki faérri en 300
konur um ævina og getið við þeim fjölda
harna. Þegar hann dó, átti liann 45 svni
á lífi, en vissi ekki dætra sinna tal.
Ibn Saud var enginn venjulegur eyði-
merkurræningi. Hann var drambsamui1
og sjálfumglaður, hugrakkur og áræðinn,
tillitslaus og átti það lil að vera örlátur.
Drottnunargirni lians voru engin tak-
mörk selt. Þegar hann var upp á sitt
bezta, var hann tvimælalaust aðsóps-
mesti höfðingi Arabaþjóðanna. Honum
lærðist sú list að auðga krúnuna. Til
þess hafði hann féhirði. Aðalstarf þess
manns varð smám saman í þvi fólgið að
láta smíða hvern rammbyggilega pen-
ingaskápinn af öðrum! Ihn Saud barð-
ist lil valda i eyðimörkinni, en varð
aldrei leiðlogi þjóðar sinnar. Heimspeki,
siðfræði, félagshyggja og pólitísk þróun
Evrópuþjóða höfðuðu aldrei til vitsmuna
lians.
En liann átti sér eina hugsjón: trúar-
hrögðin. Hann lilheyrði wahabittuniiTn,
hreinræktuðum rétttrúnaðarflokki inn-
an islams, sem fordæmir hálfvelgju og
siðspillingu, en virðir einungis hreina
frumkenningu trúarhragðanna og hlýðir
hoði Guðs í öllu líferni sínu. Ibn Saud
var sannur stríðsmaður Múhameðs og
leitaði jafnan styrks i irúarbrögðunuin
í öllum alhöfnum sínum. Hann sagði:
„Það er ekki hægt að stjórna trúlausum
mönnum, því að þeir gera uppreisn.
Trúin á Guð er sterkasta vopnið. Hlýðm
við lögmál guðdómsins er mikilvægari
en allt annað.“
Honum tóksl að fá wahabitta sína til
að viðurkenna tízkufyrirbrigði eins og
híla og útvarp, enda þótt þeir litu á alh
þess háttar sem verk djöfulsins. En af
því að þessi menningartæki hentuðu
konungi vel, sagði hann bedúínunum, að
þau væru gjafir frá Drottni, ríkinu til
velfarnaðar.
SVO KOM olian til sögunnar. Árið
1913 liafði Ihn Saud í einnar nætur orr-
ustu unnið strandhéraðið Ilasa við
Persaflóa af Tyrkjum. 25 árum seinna
fundu Bandaríkjamenn þarna oliulindu
og tryggðu sér rétt til að virkja þær. Á
seinasta ári heimsstyrjaldarinnar, l9lo»
fór að koma heldur en ekki skriður a
oliuvinnsluna. Það ár fékk Ibn Saud
millj. sterlingspunda frá virkjendunum
(Arameo). Árið 1950 höfðu þeir greitt
honum meir en 80 millj. punda, og þeS'
ar konungur lézt, var leigan af olíulind-
unum orðin 1 milljón punda á viku og
fór sívaxandi.
I dag er ársleigan af lindunum, sem