Samtíðin - 01.10.1965, Blaðsíða 20

16
SAMTÍÐIN
SreHHancfi
HELGA litla leit bænaraugum á mig
og sagði: „Má ég ekki vera á fótum og
horfa á sjónvarpið?“
Hún var systurdóttir mín og aðeins átta
ára gömul. Systir mín og mágur höfðu
brugðið sér á meiri háttar árshátíð, sem
standa mundi fram undir morgun með
etfirhreytum og öðru tilheyrandi, og ég
hafði tekið að mér að gæta litlu dóttur
þeirra.
„En elsku Ilelga mín,“ sagði ég, „varstu
ekki húin að lofa pabha þínum og
mömmu, að þú skyldir fara að hátta
klukkan átta?“
„Jú,“ svaraði telpan, „en við þurfum
eklcert að segja mömmu og pahha frá
því.“
Ég tók um kinnarnar á litlu frænku
minni, leit heint framan í liana og sagði:
„En Iielga mín góð, það væri sama og
að skrökva að þeim, og þú ætlar þó ekki
að fara að skrökva að mömmu og
pabba?“
„Ne-hei,“ sagði hún, „en hann Ivalli
segir, að það sé svo agalega spennandi
mynd í sjónvarpinu.“
„Hún er nú víst hönnuð börnum.“
„Bara smábörnum,“ sagði telpan. Svo
horðaði hún kvöldmatinn sinn, en þar
sem kluklcan var ckki nema hálfsjö,
leyfði ég lienni að skreppa til Möggu,
beztu vinkonu sinnar, sem átti heima í
næsta húsi. Telpan lofaði upp á æru sína
og trú að koma aftur klukkan þrjú kort
í átta.
KLUKKAN kort fyrir sjö hringdi sím-
inn. Það var læknastúdent, sem Halldór
hét og var langt kominn með háskóla-
nám.
ÁST -
„Hvernig í ósköpunum veiztu, að ég er
hér?“ spurði ég forviða.
En Halldór hló hara og sagði: „Ég
lief nú lengi haft sjötta skilningarvit,
hvað þig snertir, Gunna mín, og nú hringi
ég til þín, sem fulltrúi Landssambands
ungra manna til skemmtunar einstæö-
ings-stúlkum og hýð þér aðstoð mína.“
„Landssamhand? Hvaða landssain-
hand er það?“ spurði ég.
„Það er landssamband, sem ég var að
enda við að stofna,“ sagði Halldór glað-
ldakkalega, „og eftir tíu mínútur keni
ég með slatta af kokkteil í flösku, ósvikn-
um martíní, sem þér þykir alltaf svo
góður. Á ég að koma með sigarettur
líka?“
„Já, en Halldór, ég get alls ekki tekið
á móti þér hérna,“ stundi ég öldungis
ráðþrota. En þá var Halldór allur á hak
og hurt úr símanum og liafði lagt tólið
á! Svona var hann alltaf.
Og þar sem liann var líka alltaf stund-
vísin sjálf, var hann kominn eftir ná-
kvæmlega tíu mínútur. Ég flýtti mér að
hleypa honum inn og loka dvrunum, til
þess að nágrannarnir skyldu ekki sjá
hann.
„Halldór,“ sagði ég, „skilurðu ekki, að
ég er harnfóstra hér á heimilinu og á
að gæta hennar Helgu litlu. Það er alls
ekki gert ráð fyrir, að ég taki móti gest-
um á heimili systur minnar og mágs.“
„Það er nú víst heldur enginn, sem
hannar þér það,“ sagði Halldór hlæj-
andi. „Sko hér er flaskan. Áttu glös?“
Ég andvarpaði. Það tjáði aldrei að
deila við Halldór; það þekkti ég orðið
af reynslunni. Ég sótti því glös, við sett-