Morgunn - 01.12.1930, Qupperneq 65

M 0 R G TJ N N
207
ekki eitthvað hjálpað sér við þessum veikindum. Hann
Se&ist skuli vita um það. Eftir litla stund kemur hann
aítur og segir: „Sem stendur getum við ekkert gert
.fyrir þig, en við skulum lofa þér því, að áður en ár er
liðið, skaltu verða miklu betri“. Veturinn líður. Las-
ieikinn er svipaður. Sumarið líður, og fram í september.
f’H fæ eg skipun um að halda fundi fyrir hana, og geri
e£ það. Fundirnir virðast hafa lítil áhrif og við förum
að hafa orð á því, að Indriða muni ætla að skjátlast
Ulr> tímann. í byrjun október er lítil breyting finnan-
ie&. en um það leyti, er vika er liðin af október, er það
e>nn morgun, þegar hún vaknar, að hún segir: „Mér
hefir liðið undarlega í nótt; eg hefi verið svo sem fest
UPP á þráð alla nóttina. Eg get ekki sagt, að mér hafi
'iðið illa, en það er einhver sú einkennilegasta nótt,
Sem eg hefi lifað“. Næsta dag eftir segir hún við mig:
"Eg held, að eg sé miklu betri í dag. Eg hefi í langan
fima ekki verið svona hress.“ Að viku liðinni er hún að
^nlla má orðin frísk, og erum við þá stödd á sama tíma
1 niánuðinum og árið áður, er Indriði sagði henni, að
lnnan árs skyldi hún verða miklu betri.
Eins og svo mörg önnur dæmi, sanna þessi, að þeir
fyrir handan hafa talsvert betri og víðari útsýn yfir líf
v°rt heldur en við sjálf. Eg hefi oftar en í þessi skifti
PPdrast, hversu nákvæmir þeir eru með það að tiltaka
tlrna, þá er þetta eða hitt eigi að gerast.
Hún klæðist eftir 40 daga.
Veturinn 1928—29 voru mikil veikindi hjá okkur.
^feðal þeirra, sem veikir voru, var ung stúlka. Hún
hafði veikst um jólin, fengið snert af blóðuppgangi.
Við vorum áhyggjufull út af henni. Á sambandsfundi,
Sein haldinn var 10. janúar, spyr konan mín Steindór
'tla, hvernig þeim lítist á heilsu hennar. ,,Eg skal spyrja
anr það“, segir Steindór. Hann eins og hverfur um stund.
e&ar hann kemur aftur, segir hann mjög ákveðið: „Eg