Morgunn - 01.12.1930, Síða 88

230
M 0 K G U N N
um, eins og eg hefi leitast við að skýra frá, finst mér
sjálfri það algerlega útilokað, að missýning eða annað
lakara hafi þar átt sér stað, þó eg á hinn bóginn verði
að viðurkenna, að eg get ekki gert mér fyllilega grein
fyrir orsök fyrirbrigðanna.
En unaðsleg og ógleymanleg verður systur minni
og mér þessi hátíðlega stund.
Frh. frá bls. 198.
niður með síðunum. Eg þóttist samt sjá, að hann væri
reiður og bæri illan hug til mín. Þessi ferlega manns-
mynd þokast hægt og hægt inn eftir gólfinu, stefnir
beint að rúmi mínu og starblínir á mig holum augna-
tóftunum. Eg vildi ekki eiga á hættu að bíða lengur
boðanna og snarast fram úr rúminu og út á gólfið á
móti ófreskjunni. Eg var að eðlisfari myrkfælinn, en í
þetta sinn fann eg ekki til neinnar hræðslu. Eg ávarpa
hann á íslenzku, og spyr, hvað hann sé að gera hér,
og segist eg sízt hafa búist við því af honum, að hann
lofaði mér ekki að vera í íriði. En hann gefur orðum
mínum engan gaum, heldur mjakar sér steinþegjandi
beint framan að mér, unz við mætumst á miðju gólfi,
og hann ræðst á mig með heljarafli. Slöngvar hann ber-
um beinapípunum yfir um handleggina á mér og utan
um mig hálfnakinn. Eg tek á móti eftir föngum, og hef j-
ast þarna milli okkar harðvítugar stimpingar. Þótt hann
væri sterkur og illur viðskeytis, veitti mér samt betur,
og fékk eg að lokum hrakið hann aftur á bak og út úr
herbergisdyrunum, sem þá stóðu galopnar. Smelli eg
síðan hurðinni i lás, gríp eldsýtustokk og kveiki og les,
það sem eftir er nætur. Kom mér ekki dúr á auga, fyrr
en fólk var komið á stjá í húsinu um morguninn. —
Tvær næstu nætur gekk draugur þessi ljósum logum á
neðri hæðinni. Sótti hann þá svo ákaft að Ernst lyfsala,
að hann fékk ekki sofið með neinni værð. Eftir það varð
hans ekki vart í húsinu“.