Morgunn - 01.06.1939, Qupperneq 32

26
MORGUNN
En þó verjumst vér ekki þeirri hugsun, hve ósegjan-
lega miklu minna það muni verða, sem vor kæra, litla
þjóð getur lagt af mörkum því til stuðnings, þegar mátt-
arstoðunum tveim er undan kippt.
Og þó gefumst vér ekki upp. Það vildu þeir ekki og
vilja þeir ekki. Og vér vitum, að sú alvaldshönd, sem
einnig ræður þessu, getur einnig notað minni og veik-
ari hæfileika og þó gefið ávöxt og árangur.
En vér vitum einnig, að þó að vér höfum verið án hans
í 10 ár, þá hefir hann alltaf starfað með oss og starfar
enn á því tilverustigi, sem hann nú er á, og munar sem
vænta má mikið um hann. Hann hefir gjört það bæði
beinlínis og óbeinlínis.
Ég kalla það beinlínis að því leyti, að vér höfum iðu-
lega haft samband við hann og fengið margar hvatning-
ar frá honum, allar þess efnis, að vinna fyrir málið og
gefast ekki upp, hræðast ekki árásir né andstöðu, sem
ekkert muni megna móti máli, sem eigi sigur vísan. Og
þó að einhverjir vilji rengja það, telji það vera ósannað
og því markleysu, þá vitum vér betur, svo að það dregur
ekkert úr þeim stuðningi, sem hvatning hans veitir oss
og máli voru.
Og hitt, sem ég á við með óbeinlínis, er sá ómetanlegi
styrkur og traust, sem það veitir öllu félagsstarfi voru,
eða ef þér viljið heldur félagsbaráttu, að hafa átt hann,
slíkan mann fyrir annan af tveim jafngildum brautryðj-
endum og foringjum. Það mál, sem hefir átt slíkan for-
vígismann, býr að því um aldur og æfi, og þá á ekki
lengur við að segja: höfum átt hann, heldur eigum hann;
það er óglatanleg eign.
En hvílíkur var þá þessi maður?
Því hefir verið lýst fallega í dag. En mig langar til
að segja tvö orð, sem hafa fest sig í liuga mínum í sam-
bandi við hann. Það er orðið allur og orðið sigur.
Á andlegu sviði starfaði hann á margan hátt, eða að