Morgunn - 01.06.1939, Qupperneq 71

M O R G U N N
65
þeirri, að ég hefði fengið vitneskju frá dánum manni og
hana jafnvel mjög vandlega hugsaða af sendandanum.
Ég ritaði þá bók um árangurinn af þessum fundum,
og fékkst svo lítið sem ekkert við málið, þangað til í nóv-
ember 1937.
Þá kom önnur vægðarlaus vakning mín.
Ég er hræddur um að hugarstefna mín hafi haft meira
en lítinn snert af því, að þykjast af vitsmunalegum yfir-
burðum. Ég viðurkenndi, að dánir menn gætu sent skeyti.
Ég viðurkenndi, að þeir hefðu sent skeyti. En ég er hrædd-
ur um, að í staðinn íyrir að líta á þessa menn eins og lif-
andi mannssálir, sem langaði til að tala við mig (ef til
vill til góðs fyrir mig sjálfan) hafi ég fremur skoðað þá
sem einstaklinga sýnishorn á vinnustofuborði mínu til sál-
arfræðilegrar rannsóknar — ef til vill skiljið þér mig ef
ég segi, að hugsunarstefna mín væri fremur tilfinningar-
laus sálgrennslan, heldur en að hugsa um sálsýkislækning-
ar (ég á við með þessu einungis að draga mynd af hugar-
stefnu minni, en ekki að gefa í skyn, að ég sé sálsýkis-
lseknir, þ. e. a. s. hafi áhuga á þeim lækningum. Ég var
skólameistari þangað til ég fékk lausn).
Það var ætlað litlum 11 ára dreng að rífa mig út úr
þessum sjálfbyrgingshugsunum. Það var lítill hollenzkur
drengur frá Suður-Afríku, sem ég hafði ekki þekkt áður
en hann fyrirfór sér sjálfur (hann skaut sig). Og hann
kenndi mér margt — þar á meðal að skoða sig sem lítinn
dýrmætan vin, litla soninn, sem ég hafði aldrei eignazt í
lífinu. Eftir að hann hafði gegnum einkamiðil, sem ekki
tók borgun, sannað fyrir mér hver hann væri (það er rétt
að geta þess, að ég hafði gengið eftir því), þá tók hann
að gjöra mér vart við nálægð sína í herbergjum sjálfs mín
með höggum á þilin og húsgögnin og með því að lýsa á
eftir því, sem hann hefði komið í gegnum miðilinn, til að
sanna að það hafi verið (og sé, því nú heldur það áfram
með fárra daga millibili) í sannleika hann sjálfur. Hann
hefur einnig sagt mér margt, sem ég hafi gjört og jafnvel
5