Morgunn - 01.06.1956, Blaðsíða 64

Hver var höndin, sem boðin bar?
Frásögn Gunnars Steins Gunnarssonar á Laugabóli
í Nauteymrhreppi.
★
Hjónin að Skerðingsstöðum í Reykhólasveit, Agnes Jóns-
dóttir og Kristján Jónsson, voru vinir mínir að fornu og
nýju. Heimsótti ég þau jafnan, ef ég átti leið um sveitina
mína kæru, sem forlögin skildu mig frá.
Ég frétti um lasleika Kristjáns, er hann lá banaleguna.
Var ég þá á ferð í innsveitinni og flýtti mér út að Skerð-
ingsstöðum, því að ég vildi geta kvatt Kristján vin minn.
Þegar ég kom að Skerðingsstöðum var Kristján svo þjáð-
ur, að ég gat ekkert við hann rætt. Réði ég af að gista á
Skerðingsstöðum, ef vera kynni að Kristjáni létti svo, að
við gætum ræðst lítið eitt við. Svo varð þó ekki. Andaðist
Kristján á þriðja degi frá því ég kom, og hans trúfasta
kona, Agnes, um það bil mánuði síðar.
Daginn, sem ég dvaldi um kyrrt á Skerðingsstöðum, var
sunnudagur, og var þá dreginn fáni að hún á stöng, sem
stendur á bæjarhlaðinu. Rétt um miðjan daginn var ég
staddur í stofu, ásamt Vilhjálmi, syni Kristjáns, er nú býr
að Skerðingsstöðum. Vorum við að ræða saman um eitt
og annað. Blasti stöngin með fánanum við þaðan, sem við
vorum. Veður var gott. Kyrrð og blíða yfir öllu.
Allt í einu verður mér litið til flaggstangarinnar og sé
þá ,að flaggið er komið í hálfa stöng. Ég leit í gaupnir mér
og segi, eins og við sjálfan mig, en þó svo hátt, að vel
mátti heyra: Þetta er táknrænt! Vilhjálmi þótti þetta
undarlegt og segir: Hvað er táknrænt? Sérðu ekki, maður,
að flaggið er komið í hálfa stöng? segi ég. Vilhjálmur