Morgunn - 01.06.1956, Blaðsíða 68

62
MORGUNN
upp við fjall. En það af jurtinni, sem þetta er búið til úr,
er hvítt og beiskt. Þetta er kínín“.
Einnig þetta var hárrétt, og svo var allt, sem hún sagði
um þessar flöskur, þótt próf. Tenhaeff, sem tilraunina
gerði, vissi sjálfur ekkert um, hvað í flöskunum væri fyrr
en tilraununum var lokið.
Það yrði of langt mál, að fara að segja frá öllu, sem
ritað hefir verið um Lotte Plaat í vísindarit. Ég ætla að-
eins að segja enn frá tilraunum, sem sýna frábæran hæfi-
leika hennar til hlutskyggni (psychometrie).
Læknir nokkur rétti henni lokað umslag. Á blaði í um-
slaginu var blettur af blóði úr sjúklingi nokkurum. Hún
sagði: „Ég verð vör við dauða, ég verð að fá að anda að
mér. Hún er mjög veik, en hún vill ekki gefast upp, ekki
deyja. Hún er taugaóstyrk, en hefir samt mikið vald yfir
sér. Þetta er vel gefin kona. Hún hefir skýr og athugandi
augu, mjúkar munnlínur. Ég finn til þjáninga í hægri síð-
unni. Hún kastar upp, — hún deyr“.
Læknirinn fullyrti, að þetta væri nákvæm lýsing af
sjúklingnum, dauðvona konu, með krabbamein hægra
megin.
Kunnur vísindamaður hefir sagt frá því, að hann hafi
fengið frú Lotte Plaat í hendur þrjá hluti, vafða í svo
mikinn pappír, að ómögulegt var að greina lögun þeirra
með því að þreifa á pökkunum. í einum pakkanna var 300
ár agamall hnífur, í öðrum var ævagamalt spjald með
hebreskri áletrun og í hinum þriðja var prjónaður gólf-
klútur.
Hún lýsti nákvæmlega öllum þessum hlutum, sagði til
um uppruna þeirra, hvaðan þeir væru komnir o. s. frv.
„Er það ekki einkennilegt, að upplifa svona mikið fyrir
aðra?“ spurði vísindamaðurinn. Frú Plaat svaraði blátt
áfram, eins og hún var vön:
„Myndirnar koma og hverfa, eins og í kvikmyndahúsi.
Og þegar ég þarf að velja eina mynd úr mörgum til að
segja frá, er eins og einhver rödd hvísli í eyra mér, hverja