Morgunn - 01.06.1956, Blaðsíða 50

44
MORGUNN
sinnum í dag, og ég er viss um, að þetta eru englarnir,
sem eru að bjóða mig velkomna í himnaríkið. En einkenni-
legt er það, að ég þekki greinilega eina röddina, sem syng-
ur, en get ekki komið því fyrir mig, hver hún er“.
Skyndilega þagnaði konan. Þá benti hún yfir höfuð
mannsins síns og sagði: „Ó, þarna er hún úti í horninu.
Ó, það er Júlía X. Hún hallast yfir þig. Hún er að biðjast
fyrir. Ó, sjáðu, nú er hún að fara“.
Ofurstinn sneri sér við, en sá ekkert, og konan hans
sagði: „Hún er farin“.
Daginn eftir andaðist ofurstafrúin.
Ofurstinn, sem segir söguna sjálfur, leit á þetta eins og
óráðshjal. En daginn eftir tók hann dagblaðið Times og
fór að lesa. Þar las hann, sér til mikillar undrunar, að
söngkonan Júlía X., sem var nýlega gift, væri dáin.
Daginn eftir útför konu sinnar fór ofurstinn í heim-
sókn til föður söngkonunnar. Hann sagði: „Jú, hún er
dáin. Og daginn, sem hún dó, tók hún til að syngja og
söng alveg fram í andlátið“. Maður söngkonunnar full-
yrti, að hann hefði aldrei heyrt rödd hennar fegurri en
þegar hún söng í dauðanum.
Söngkonan var látin fyrir tíu dögum, þegar hin deyj-
andi ofurstafrú sá hana og heyrði hana syngja við dánar-
beð sinn. En hvorugt ofurstahjónanna hafði þá hugmynd
um, að hún væri dáin. Dettur oss í hug, að ofurstafrúin
hafi farið'einmana af þessum heimi?
Og enn langar mig að láta yður heyra eina sögu, sem
Sir William Barrett birtir og telur áreiðanlega með öllu.
Sögumaður hans segir svo frá:
Ung stúlka, náfrænka mín, var að deyja úr tæringu.
Hún hafði legið máttlítil í nokkra daga og lítinn gaum
virzt gefa því, sem fram fór í kring um hana, þegar hún
lauk upp augunum, starði upp fyrir sig og sagði hægt og
rólega: „Susan, — Jane, — og Ellen!“ eins og hún yrði
vör þessara þriggja systra sinna, sem allar höfðu dáið úr