19. júní - 19.06.1955, Blaðsíða 35

r 2. ágúst 1931. N
Gróa vallar grösin smá,
STÖKUR glitra um hjalla og bala. Enn mig kallar einhver þrá
eftir uþþ til fjallasala
ÞuriÖi Friðriksdóttur Óska eg þess að ylrikt vor á þig megi skina.
Golan létt i laufi þaut, Þú hefur kveðið kjark og þor
liljur nettar gróa. Hatnrar, klettar, hlið og laut og kœti i sálu mina.
hugann metta og fróa. Finn eg anda œskuþrá óms við strengi þýða.
Grimm þótt örlög risti rún, Utan gátta Elli rná
rós eg grœði nýja. Fjallablœr ogfrjóvguð tún cnn þá lengi bíða.
faðminn bjóða lilýja. U N D I R KVEÐSKAP
Eg d hvorki yl né Ijós, Hafið þið þrek að hlusta meir?
um það tala ei fleira. Hás er Braga gigja.
Leystu úr dái Ijóðarós, Undan þessum óðar leir
láttu okkur heyra. œtla ég að flýja.
V y
Sveinn Dúfa, enda liafa vonir mínar ekki brugð-
izt. Veruleikinn er að sumu leyti betvi en ég hafði
vænzt. —
— Rjóstu ekki lengi í gamla bænurn? —
— Fimm ár, en svo var hann byggður upp og
endurbættur, en í fyrra byggðum við nýja húsið. —
— Hvað heldur þú um framtíð sveitanna? Er
ekki erfitt fyrir ungt fólk að hugsa til sveitabú-
skapar? —
— Jú, það er stórkostlegt vandamál. Stofnkostn-
aðurinn er orðinn svo mikill. Nú er ekki hægt að
byrja með orf og ]já og fáeinar skjátur. Það er svo
til frágangssök fyrir unga menn að koma fyrir sig
búi, nema njóta mikils stuðnings vandamanna, en
hans er ekki alltaf kostur. —
— Heldur þú, að það sé hægt að leysa framtíðar-
vandamál landbúnaðarins á samvinnugrundvelli,
t. d. með sameiginlegri hagnýtingu véla? —
— Ef til vill, en það jrarf töluverðan tíma til að
rækta þann félagsþroska, sem til þess þarf. Bænd-
um er gjarnt til einstaklingshyggju. Þeir liafa svo
lengi þurft að vera sjálfunt sér nógir, og finnst þeir
hafi lært það á langri ævi, að sjálfs er höndin holl-
ust. —
— Heldur þú ekki, að flóttinn úr sveitinni sé nú
stöðvaður? Og þú, sem ert alltaf svo bjartsýn. Er
ekki liægt að telja þér trú um, að liægt væri að snúa
straumnum við á þann veg, að fólk taki að flytja
upp í sveit? —
— Mér þykir það trúlegt, að eftir því sem minni
munur verður á þægindum og aðbúnaði sveita- og
kaupstaðafólks, verði það fleiri og fleiri, sem æskja
þess að búa við það, sem sveitin hlýtur aáltaf að
liafa umfram kaupstaðinn. —
— Viltu ekki að lokum segja mér um þinn eigin
frændgarð? Þið voruð átta systkinin. Flnttu þau
ekki flest úr sveitinni? —
— Þorsteinn bróðir minn býr í Guttormshaga,
Guðmundur er eins og þú veizt skólastjóri á Eyrar-
bakka og iðkar þar í tómstundum uppáhaldsíþrótt
sína, skáldskapinn. Fjögur systkini mín eru búsett
í Reykjavík og ein systir mín giftist til Ameríku. —
— Jú, hún er ein af þeim, sem hafrót hernáms-
ins skolaði í spor landnemanna vestur um haf. Ég
sé eftir þessum fjölda af efnilegum stúlkum, sem
hurfu landi okkar á þeinr árum. En þeim er vist
ekki láandi, sem hafna kotbýlinu, þegar kornslétt-
an bíður. Hvernig vegnar henni þar vestra?
19. JÚNí
21