19. júní - 19.06.1955, Blaðsíða 19

r-----------------------------------s
FORSÍÐUMYNDIN
cr eftir GunnfrtOi Jónsdóttur niyndhöggvara og nefnir
hún hana: Fornaldarkonuna.
Gunnfriður cr fædd á Sæunnarstöðum í Hallárdal 26.
des. 1889. 29 ára gömul fór hún utan til að sjá og nema
fleira en kostur var á hér hcima. í 10 ár dvaldi liún vtra,
GunnfriOur Jónsdóttir á Akropolis.
i Danmörku, Svfþjóð og Frakklandi, og á þessum árum
ferðaðist hún víða, m. a. til Ítalíu og Grikklands til að
kynna sér listir. — Fé til fcrðalaganna aflaði hún með
saumaskap, því að félaus hafði hún farið að heiman.
Frú Gunnfriður dvaldi um tíma hjá prófessor Utzon
Frank við listaháskólann í Kaupmannahöfn.
1929 kom Gunnfríður heim aftir og tveimur árum
seinna mótar hún fyrstu ínynd sína: Drcymandi drcngur.
Mynd þessi vakti strax mikla r.lhygli og var sýnd ásamt
öðrum verkum hennar á Norðurlandasýningu kvenna í
Stokkhólmi 1918.
Myndir Gunnfríðar hafa verið á 4 Norðurlandasýn-
ingum og mörgum samsýningum liér hcima. l’ekktasta
verk liennar er myndin „Landsýn", scm höggvin var í
granít og stcndur í nánd við Strandarkirkju.
V_____________________________________________________;
;í eftir. En þetta hafði afturþann ókost.að stundum
týndist miði og miði við afritun, svo að það kom
fyrir að þeir féllu alveg úr, er ég færði kvæðið inn
síðar og vantaði þar í. Þetta gæti litið svo út sem ég
hefði ort þessar vísnr síðar, en svo er þó ekki, held-
ur stafar þetta af því, að ég hirti síður um að læra
eftir að ég tók upp þann hátt að festa allt sam-
stundis á blöð og gleymdi ég þá stundum vísu og
vísu úr lengri kvæðum, enda var þá ekki minni
mitt orðið eins traust og það varð aftur eftir veik-
19. J ÚNÍ
indin, sem sviptu mig því svo á 25 ára aldrinum,
að ég mundi varla, livað ég var gömul, nema með
höppum og glöppum. Annars mun það mála sann-
ast, að sinn slái með hverju laginu í þessu efni sem
öðru. Það var nokkuð algild regla, að ég orti lirað-
ast — og bezt — þegar égátti sem allra, allraannrík-
ast. Man ég eftir kvæðum, sem ég orti við þvotta-
balann, hrífuna, tóvinnuna, húsaræstingu, slátur-
gerð og jafn vel þegar ég var veik og lá rúmföst.
Það voru oft mínar einu hvíldarstundir og þá hafði
ég aldrei stundlegan frið fyrir þessu aðkalli. Sem
dæmi nefni ég eitt kvæði, sem ég orti hálft við
þvottabalann og hálft síðar, rúmlæg, með hita og
andlitið stokkbólgið af tannrótarígerð. Þetta er
eitt af mínurn stærstu kvæðum. — Rúmlæg þýddi
ég stærsta kvæðið, sem ég hef þýtt til þessa, svo veik
í bakinu, að ég átti óhægt með að róta mér til að
festa það á blöðin. Svona gæti ég lialdið áfram
lengi án þess að ýkja, af því að mér hefur oft verið
skipað að halda áfram, eins og með harðri hendi,
þó að ég liafi oft verið bæði þreytt og veik. Hvort
þessi harðstjórn hefur verið utanaðkomandi eða
hið innra með mér, veit ég ekki, en hart liefur ver-
ið eftir rekið og stundum jafnvel án allrar mis-
kunnar. Þetta er nú mín reynsla, en ekkert veit ég
um það, hvort aðrir hafa sömu sögu að segja. —
Þetta uppkast er rissað upp í flaustri 11. apríl 1949.
Hermenn hlýða messu hjá konu
í lítilli borg í Sviss, þar sent ein herdeild hafði
aðsetur, hafði hermönnunum einn sunnudags-
morgun verið skipað aðganga í fylkingu til kirkju
til að hlýða messu. En lierpresturinn kom ekki.
Organistinn spilaði og spilaði, en enginn kom
presturinn.
Þá var sent í flýti til sóknarprestsins og hann
beðinn að koma. En liann lá þá veikur i sjúkra-
húsi, svo að konan lians, seni hafði prestsvígslu.
sté í stólinn og messaði yfir 600 fondða hermönn-
um.
Þeir hlustuðu hljóðir á hina auðskildu, en á-
hrifaríku, ræðu prestskonunnar, sem gekk þeim
beint til hjartans. Eftir messuna þökkuðu þeir
henni hrærðir og fagnandi. Þeim liafði skilizt. að
guðspjöllin missa einskis í við það að vera túlkuð
af konu.
5
„International Women's News".