19. júní - 19.06.1959, Blaðsíða 29

„Hann heitir Góski. Alltaf þegar hann hefur
hugsað sér að fara lengra frá, lætur hann svo mik-
ið utan um mig, strýkur sér að mér, sýnir öll sin
vinalæti og vill óvenju mikið eta.“
„Og, þú talar við hann líka, ertu viss um, að
hann skilji þig?“
„Við höfum hæði nægan tíma.“
„En, kýrin, hún hljóp í hús, þegar ég kom.“
„Kýrnar eru mun lieimskari skepnur en kind-
ur, en öllum mínum skepnum er illa við ókunn-
uga, og þeim er illa við að sjá mig fara að heim-
an, vilja vita af mér nálægt.“
„En þú sjálf, líður þér vel?“
„Líður vel?“
Spurningin kom algjörlega á óvart. Guðbjörg
hafði alltaf tekið því, sem að höndum bar, án þess
að kveina undan kjörum. Dagarnir á Sellandi
höfðu komið og farið, mismunandi góðir, mismun-
andi vondir, en allir höfðu þeir liðið án ihlutunar
mannanna. Ræður og bollaleggingar um vellíðan
og vanlíðan væru því út í hött, allt að því ómakleg
afskiptasemi við máttarvöldin, ósæmandi kvabb
við forsjónina.
Það leyndi sér ekki, að umræðuefnið átti illa
við, orðin héldu áfram að hanga í loftinu, þar til
hún loksins rauf þögnina:
„Það er gott á kvöldin að hafa komið einhverju
í verk.“ Og þar með voru allar umræður um farn-
aðinn skomar niður.
Að lokum gaf Guðbjörg mér þau fyrirheit að
senda mér læstan legg. Ég hef aldrei séð fallegri
læsingu, en það er ein tegund heimilisiðnaðar, sem
enginn gaumur hefir verið gefinn, eins konar list-
grein, sem aldrei heyrist nefnd.
„Ég ætla að hafa hann svartan,“ sagði hún,
„valdi úr toginu, ég ætla að reyna að gera betur
en síðast.“
„Langar þig aldrei suður?“
„Hví skyldi mig langa suður?“ var svarað um
hæl.
Heimskuleg var spurning mín. Þar sem engin
óánægja rikir og hlutirnir gerast af sjólfu sér, þar
hættir vil og dul að blekkja okkur mennina, þar
nægir lífinu að vera líf, og þar er breytingin
ekki lengur nauðsynleg.
Þetta hefði ég mátt vita. Enn var óralangt bil
á milli mín og Guðbjargar, ég var aðeins gestur
í þeim heimi, sem hún hefur friðað sér ó litlum
túnbletti norður á Vatnsnesi.
Guðriín P. Helgadóttir.
VÍSA
Guðrúnar Þorvarðsdóttur
1 morgun brá eg svefni seint,
so deySi. eldurinn,
vatniS búverka var ei hreint,
varS kaldur strokkur minn,
veit eg ei tímans víst um far,
vakiS get ekki þig,
kemur ei heim af kúnum par,
krakkarnir æra mig,
þar meS sést hér til ánna ei,
út kemst eg seint aS raka hey,
veit eg dropinn ei volgnar hér,
vandi er á mínum hag,
uppbyrjan þessi óhœg mér
illa lyktar í dag,
systir mín GuSrún Sveinsdóttir,
settu þaS allt í lag.
JS 260, 4to, bls. 426,
eftir ártali á titilbl. skr. 1796.
I .............. .......—
Norræn samvinna.
Á fundi norrænu kvenréttindafélaganna, sem
haldinn var i Finnlandi 1956, var samþykkt að
kjósa tvær konur frá hverju landi til að gera
tillögur um sameiginlegt átak til að auðvelda kon-
um þátttöku í atvinnulífinu. Ennfremur að gera
tillögur um bætt atvinnuskilyrði og hjálpargögn,
er geri þeim kleift að gegna tvöföldum skyldu-
störfum: gagnvart heimilinu og þjóðfélaginu.
Nefnd þessi kom saman í Osló í maímánuði s. 1.
Fyrir hönd KRFl mættu þar Sigríður J. Magnús-
son og Valborg Bentsdóttir. Um sama leyti minnt-
ist norska kvenréttindafélagið 75 ára afmælis sins
með miklum myndarbrag, og tóku nefndarkonur
þátt í því móti sem gestir félagsins.
lleiniboð frá USSR.
Kvennasamtök Sovétrikjanna buðu nýlega KRFl
að senda eina konu í hálfsmánaðar ferðalag um
Sovétrikin, en samtök þessi vinna að auknum
kynnum og samskiptum þjóða um allan heim.
Valborg Bentsdóttir fór þessa ferð.
19. JtJN 1
27