19. júní - 19.06.1959, Qupperneq 39

angraður frá umheiminum, að finna fótfestu í líf-
inu á nýjan leik. Forstjórinn, hr. Kjeldsen, skilur
lika hlutverk sitt til fullnustu, hann segir: „Við
erum aðeins 10 í heimili með okkur hjónunum og
erum eins og ein stór fjölskylda, þar sem við hjón-
in höfum hlutverki foreldranna að gegna. Ein-
mitt af því við erum á líkum aldri og gestir okkar,
eigum við hægt með að setja okkur inn i vanda-
mál þeirra.“
Sagt hefur verið, að í hverju samfélagi séu þeir
afbrotamenn, sem það verðskuldi. — Svo mikið er
a. m. k. rétt i þessu, að sú meðhöndlun — í víð-
ustu merkingu þess orðs, — sem samfélagið og
einstaklingarnir beita þá, sem af sér brjóta, hefnr
úrslitaáhrif til góðs eða ills á framtíð þessara
manna.
Allir vita, hve gífurleg þjóðfélagsbreyting hefur
orðið í landi voru, það sem af er þessari öld, hrað-
vaxandi fólksstraumur hefur legið frá sveitunum
til bæja og þorpa, þar sem á fæstum stöðum hefur
skapazt sá bæjarbragur eða borgarmenning, sem
aðrar þjóðir hafa getað áunnið sér um langan aldur.
Fyrri kynslóðir þessa lands voru aldar upp við
óbifanlega trú á Guð og þjóðleg verðmæti, dugn-
að, heiðarleik, sparsemi og hófsemi i hvivetna. En
uppeldi yngstu kynslóðarinnar hefur þrátt fyrir
margfaldað skólahald farið þannig úr reipunum,
að unga fólkið hefur á engan hátt sem skyldi til-
einkað sér þær dyggðir, sem að framan eru nefnd-
ar. Af þeim sorglegu mistökum hafa og vaxið þau
alvarlegu þjóðfélagsmein, sem ég hef rætt um í
þessu greinarkorni. — Því fremur ber okkur, sem
eldri erum, að koma til móts við yngri kynslóðina
með samúð og skilningi. Það dýrmætasta, sem við
eigum, eru hinir ungu menn og konur, og hver og
einn er hlekkur í þeirri keðju, sem við köllum
þjóðfélag. Við verðum að styrkja keðjuna. Við
megum engan liðsmann missa.
Fyrir fáum dögum fékk ég tækifæri til að vera
á móti, sem haldið var á Fjóni fyrir starfsfólk
D.D.F. Þangað var boðið ýmsum, sem starfa að
þessum rnálurn hér í Danmörku, dómurum, lækn-
um, sálfræðingum o. s. frv. Voru þar haldnir fyrir-
lestrar um ýmislegt varðandi hjálp til afbrotafólks.
Var mjög fróðlegt að kynnast hinum mörgu sjón-
armiðum, sem þar komu fram, en um eitt voru
allir sáttir, að hver sá maður, sem ekki getur, en
vill lifa heiðarlegu lífi, á rétt til að fá allan þann
stuðning frá þjóðfélaginu, sem þörf er á.
Þóra Einarsdóttir.
SÆLUVIKA.
Dagarnir eru taldir, dagarnir voru sjö,
dagarnir sœluríkir,
og alla þessa daga viÖ áttum bara tvö,
þeir engu voru líkir.
r
DYMBILVIKA.
Dagarnir voru langir, og dögunin var sein,
þá dimma nóttin réði.
/ blindni þögla viku bar sitt dauðamein
min bjarta sumargleði.
Valborg Bentsdóttir.
STAKA.
Gleymskan skapraun jlestum fœr,
sem flóðleik vilja geyma.
Þeim er /uin aftur þekk og kœr,
sem þurfa mörgu að gleyma.
Maria Bjarnadóttir.
Lilja Björnsdóttir kvartaði undan því, að hitinn
væri ekki nógur, þar sem hún vann. Þegar úr því
var bætt, urðu þessar gamanvísur til:
Þó mig löngum þryti kjark
í þrautum lífs og kylju,
sett gat ég í suðumark
sextíu ára Lilju.
Þá svaraði hún:
Karlmenn þeir, sem eiga yl,
sem einhver fylgir kraftur,
verða að hafa tækni til
að taka af strauminn aftur.
Áskorun frá Kvenréttindafélagi tslands.
Á aðalfundi K.R.F.Í., sem haldinn var 25. febr.
1959, var samþykkt að fela stjórn félagsins að
senda formönnum allra stjórnmálaflokka, er sæti
eiga á Alþingi, og kvenfélögum sömu flokka áskor-
un um að tryggja konum örugg sæti á framboðs-
listum flokkanna.
19. JÚNl
37