19. júní - 19.06.1966, Blaðsíða 25

Sigríður Einars:
VEGURINN
Er vegurinn hér?
Þú svarar:
Þinn vegur er ekki liér.
Er vegurinn þar?
Þú svarar:
Enginn vegur er þar.
Og ég spyr: En hvar?
Þú svarar:
Þinn vegur var.
Jiiliaiia Svcinsdóttir
Framh. af bls. 5:
TTm svipað leyti leipir hún sér ibúð i Nvhavn 20,
gömln hiisi, sem eitt sinn var heimili H. C. Ander-
sens. T bessu húsi kunni hún sérstaklega vel við
sig, hvort sem var vegna bess, að andi Ander-
sens gamla sveif bar yfir vötnunum eða ekki,
nema bar átti hún heimili upp fró þvi, allt til þess
er hún lézt.
Lif listamannsins er erfitt, það er barátta um
það, að ná stöðugt meiri þroska, láta aldrei glepþ
ast af freistingunni að mála eins og kaupanda
listaverkanna kynni að geðiast bezt að, heldur
veit listamaðurinn, að skvldur hans við listina eru
heilagar, og ef út af þeim er brugðið, er allt líf
listamannsins til einskis lifað.
Júlíana Sveinsdóttir fékk að kenna á þessum
löemálum, eigi siður en aðrir, og svo var heiðar-
leiki hennar mikill í listinni, að eitt sinn, er hún
seldi margar myndir á sýningu, varð hún miög
áhygg)ufull og kvíðin, þvi nú hélt lum, að þetta
hlyti að marka bað, að nú væri hún komin út á
villigötur, fvrst mvndir bennar fóru að seljast.
Þó fór svo að lokum, að eftir fjörutiu ára stríð
hlaut hún þá dóma listgagnrýnenda, sem hafa
fylgt henni æ síðan, að list hennar var talin með
því bezta og sannasta, sem var á sýningum í Dan-
mörku. Fór bar saman lof fyrir myndir hennar
og hrós fyrir vefnað.
Iátil feimin stúlka lagði af stað á Botníu með
silfurskeið í vasanum og þann arf frá móður að
láta aldrei bugast, hvað sem á móti blési.
Lífsleið hennar varð ströng, og oft virtist tor-
leiði framundan, en prófdómendur Kvennaskólans
Ólöf Jónsdótlir:
SILFURSTRENGUR
Titrar í sál minni
silfurstrengur.
Vonin vakir
í veikum tónum
hvíslandi Ijúflega:
Lát eigi bugast.
Dagurinn ris
og draumarnir rætast.
í Reykjavík mega vel við una, þegar henni var
falið að gera veggteppi það hið mikla, sem nú
prýðir sal Hæstaréttar Dana.
Júlíana Sveinsdóttir var Islendingur í hiið og
hár og unni landi sínu allt sem hún mótti. Bálför
hennar var gerð í Kaupmannahöfn, líkræðu flutti
séra Jónas Gíslason, en íslenzkur kirkjukór söng.
Aska hennar verður jarðsett við legstein móður
hennar í Vestmannaeyjum, enda fór Jiiliana tíð-
ast með þessi orð Gríms Thomsen:
Sá er beztur sálargróður,
sem að vex í skauti móður,
en rótarslitinn visnar vísir,
þó vökvist hlýrri morgundögg.
Leifur Sveinsson.
19. JÚNf
23