19. júní - 19.06.1966, Blaðsíða 38

fannst hún ekki eins voðaleg og af var látið. Frá
ánni hélt ég heim að læknissetrinu, en Janus
sneri til baka. Hann lagði ríkt á við mig að bíða
á bakkanum, þangað til hann kæmi að sækja mig,
eins og húsbóndi hans hafði sagt honum, og að
ein yfir ána mætti ég ekki fara, það væri ekkert
vit í því, og varð ég að lofa því.
Er ég kom heim á læknissetrið, var læknirinn
ekki heima, hann var i sjúkravitjun, og mátti ég
bíða hans fram undir miðaftan, þá kom hann og
gaf mér tilskilin vottorð. Er ég fór, fylgdi hann
mér út fyrir túngarðinn, og sagði mér, hvaða leið
ég skyldi fara. Ég spurði hann, hvort hann héldi
ekki, að mér væri óhætt að ríða ein yfir Hvítá á
Langholtsvaðinu, þar sem ég hafði komið áður um
daginn, ég hefði sett vel á mig leiðina, sem við Jan-
us höfðum farið suðuryfir. „Þá hlýtur þér að vera
óhætt norðuryfir,“ sagði liann og hló við. Hann
kvaddi mig svo við hliðið, en leit eitthvað undar-
lega á mig, um leið og hann fékk mér tauminn,
þagði andartak, en kallaði svo á eftir mér, um leið
og ég reið af stað: „En dreptu þig ekki í ánni,
stelpa litla. — Dreptu þig ekki í ánni,“ og hann
kallaði bæði nöfnin mín. „Dreptu þig ekki í ánni,“
heyrði ég meðan hann var í kallfæri við mig, unz
hófaskellirnir við steinana í götunni yfirgnæfðu
köll hans. Þetta var hinn mikilhæfi og ágæti lækn-
ir, Jón Blöndal í Stafholtsey. Hann drukknaði
nokkrum árum seinna, er hann reið niður um ís
á Hvitá í Borgarfirði.
Baldur fór nú á renniskeiði með mig út að ánni.
Ég sá glöggt slörkin niður af bakkanum, þar sem
vaðið var, og reið hiklaust út í straumþungt jökul-
fljótið, en ég gætti þess ekki að halda nógu þétt
í tauminn og beina hestinum upp í móti, eins og
mér hafði verið kennt, er ég reið yfir vatnsföll.
Það skipti heldur engum togum, að er mér varð
litið niður eftir ánni, sá ég, að hestinn hrakti und-
an straumnum, svo að nokkrum föðmum neðar
var hvítfyssandi hringiða. Og nú komu mér í hug
orð læknisins: „Dreptu þig ekki í ánni“ hvein í
eyrum mér og ég varð alvarlega skelkuð, því í
sama bili varð mér ljóst, að ég var í bráðri lífs-
hættu. Lagðist ég þá fram á makka hestsins, tók
hægri hendi i tauminn og stefndi honum næst-
um beint upp í strauminn. Ég lagði mig alla fram
að halda honum örugglega uppi, svo að hann síður
hrasaði á grýttum árbotninum. Það var eins og
hesturinn skildi, hvemig komið var, og hann
neytti nú allrar orku til að berjast móti þungum
straumnum. Og enn heyrði ég viðvörun Jóns
Blöndals: „Dreptu þig ekki í ánni.“ Einhvem veg-
inn fannst mér nú hestinum miða upp á við, þeg-
ar straumþunginn skall á brjósti hans og hálsi,
en ekki á síðu, eins og áður, svo hann lá ekki eins
flatur fyrir. Ég veit ekki, hversu lengi hann barð-
ist milli tvísýnu lífs og dauða. Ég reyndi að hugsa *
ekki og leit hvorki til hægri né vinstri, skelfingu
lostin reyndi ég aðeins að halda jafnvægi og gæta
taumhaldsins. Loks fann ég, að hann náði grynn-
ingunum og var kominn upp á vaðið með yfir-
náttúrlegum viljakrafti. En nötrandi og skjálfandi
vorum við bæði, er hann komst upp á eyrina í
miðri ánni. Ég strauk honum snöggvast um háls og
makka og fann þá, að hann titraði. Svo var lagt
út i norðurkvíslina, sem var nokkru breiðari, en
þeim megin var straumléttara og grynnra. Upp
kleif Baldur svo bakkann og tók sprettinn á shkri
ferð heim að Neðra-Nesi, að ég átti fullt í fangi
með að sitja hann í söðlinum.
Uti á hlaðinu stóð Þorbjöm bóndi og heimilis-
fólk hans, svo og Janus, sá er fylgt hafði mér fyrr
um daginn. Hélt hann í tauminn á tygjuðum hecti
sínum. Sá ég strax, að fólkið var þungbúið á svip.
Sjálf var ég riðandi á fótunum eins og gamal-
menni, er ég sté af baki og heilsaði bóndanum, en
hann sagði alvarlegur í bragði: „Þetta áttir þú
ekki að gera. Þú áttir að koma á bakkann, eins og
þú lofaði, og Janus var altilbúinn að sækja þig.“
Svo bætti hann við: „En nú fylgir hann þér
alla leið heim til þín.“
Ég varð niðurlút og stundi vandræðalega: „Ég
vildi ekki ónáða ykkur, því ég vissi að þið voruð
í þeyþurrki.“
Þorbjörn í Neðra-Nesi var mesti öðlingur. Hann
brosti góðlega og sagði:
„Við teljum ekki eftir okkur ónæði, en þú fórst
ekki á réttum stað út í ána, og við stóðum með
öndina í hálsinum allan tímann og vissum ekki
hvað verða vildi, fyrr en við sáum þig riða í loft-
köstum ofan bakkann hérna megin. En svo hef-
ur þú ekki gætt þess, að áin hefur vaxið í dag í
hitanum. En komdu nú inn. Móti mér lagði rjiik-
andi súkkulaðiilm, er ég kom inn í stofuna, og
meðan ég hámaði í mig sætabrauð og súkkulaði,
fékk Baldur að bíta í varpanum. Kvaddi ég svo
þetta góða fólk og áfram skyldi ferðinni haldið.
Var Janus fylgdarmaður minn.
Ég þurfti að koma við hjá prestinum, séra ló-
hanni Þorsteinssyni í Stafholti, og fá þar vottorð.
36
19. JÚN'