19. júní - 19.06.1966, Blaðsíða 35

Guðrún Arnadóttir
frá Oddsstödum
Brefid til Ingu
SérSu hérna blómiS bláas
blómiS, sem má aldrei gleyma,
fellur milt aS miSi grönnum
moldarinnar dökka lín.
MjaSarurt og fjallafjóla,
fífustóS í mýrarsundi.
Mosagrónir gráir steinar,
gömlu fjöllin mín og þín.
Enduiminningin lifir ljúf og sár
og leiðir oss sér við hönd,
með grát í hjarta og gránað hár
um gleðinnar týndu lönd.
Örlög breytin okkur baöar
ungar kvöddu vegu langa,
burt frá œskubyggS og kynnum,
burt frá dalsins mildu kyrrS.
Þín aS vísu lengri leiSin,
lengra náS aS kveldi dagsins,
mœtumst bó viS ungra elda
eina glóS í tímans firrS.
Tjigan bœ viS fjallsins fœtur
finnum enn í minningunni.
Göngum viS á hólinn heima,
hér er alllra véSra skjól.
Einu gilda fjúk og fannir,
frost og bruni vetur langa.
Hér um þessar þreySu lendur,
þar er eilíft vor og sól.
Eigum viS aS flétta festi
fíflaleggi saman skeyta,
sóleyjar í sveiga binda,
setja á okkar gullna hár?
ESa skreppa upp aS vörSu
alla leiS á hœstu brúnir,
horfa svo til hlíSa lengra?
Hvort er þér í augum tár?
SjáSu, ennþá ber viS blakka
bergiS, fossins hvíta úSa.
Ennþá létt viS engiS græna
áin raular silfurtœr.
Ennþá niSri í gljúfri gilsins
glampa strauma iSuköstin.
Yfir síkjum söngva-gldSur
svanur hvítum vængjum slær.
Burt úr heimi dýrra drauma
dagsins önn á börn sín kallar,
þar er ekkert vor aS völdum,
vetrarkvöld og andar svalt.
Nöturlega nœSir gegnum
næturhúmiS stormaþytur.
Milli skýjaskara veSur
skarSur máni og glottir kalt.
19. J0N1