19. júní - 19.06.1976, Page 19

partimif og Itiktndur:
SIGGA, gömul kona úr sveit . . .
MAGGA, verkstjórinn ó staðnum .
ÁSA, kona að byggja .................
GUNNA, fyrrv. áfengissjúklingur .
DIDDA, einstœð kona með tvö börn
LILLA, átján ára stelpa og ólétt .
Sigríður Hagalín
Ásdís Skúladóttir
Hrönn Steingrímsdóttir
Soffía Jakobsdóttir
Margrét Helga Jóhannsdóttii
Ragnheiður Steindórsdóttir
SIGGI, forstjóri og eigandi
saumastofunnar............
KALLI, klœðskeri á staðnum
HIMMI, sendill á staðnum . . .
Sigurður Karlsson
Karl Guðmundsson
Harald G. Haraldsson
hér með fimm kvensum og mér
hefur fundist þið allar eins. Mér
hefur aldrei dottið í hug hvað líf
ykkar . . . hvað líf ykkar er ólíkt.
. . . Ég vil bara heyra strax næstu
sögu, því nú verða allar að leysa
frá skjóðunni eftir að Sigga og
Magga hafa verið svona opin-
skáar.
Vinnufélagarnir halda áfram
að segja ævisögur sínar ýmist í
söng og bundnu máli eða
óbundnu. Brugðið er upp atvik-
um úr lífi þeirra og þau leikin.
Vínið er notað til að opna per-
sónurnar. Hér eru engin svör gef-
in; hér er enginn prédikunartónn,
heldur er einn veggurinn tekinn
úr vinnustofu kvennanna og við
fáum eina kvöldstund að kynnast
þeim og kjörum þeirra. Á margt
er drepið s.s. stöðutáknin, lífs-
gæðakapphlaupið, fóstureyð-
ingar, áfengisbölið o.m.fl. Við er-
um minnt á, að enginn hefur
tíma fyrir aldraða fólkið og börn-
in.
Ása: Og það er til svolítið, sem
heitir að fylgjast með. Fjandinn
hafi það. Það er best,að ég segi frá
mér. Maðurinn minn er skrif-
stofustjóri. Hann vinnur geysi-
lega eftirvinnu. Og ég vinn líka
úti.--------Við erum náttúrlega
alveg á kafi í skuldum núna,
stelpur, sko alveg upp fyrir haus.
— — — Hann er náttúrlega
dálitið á tauginni, strákgreyið.
Nagar á sér neglurnar og svo-
leiðis.-------Jú, börnin, ég var
næstum búin að gleyma þeim!
Aldursforseti þeirra ,Sigga‘ lifir
í sínum eigin heimi:
Sigga: Allir eiga bara að vera
góðir við alla. Þá væri allt gott. —
— — Kona er kona, en karl-
maður er karlmaður!
Gunna: Ég átti að fá fóstureyð-
ingu. Það var bara orðið of seint,
þegar komið var að mér . . . Ég
drap barnið mitt, mamma, ha,
vissirðu það.
Gunna syngur:
Rauðir hundar og ranglæti heims
réði því hvernig hann var.
„Það er ekkert að honum yndinu“
var ennþá mitt hjáróma svar.
En var þetta slys eða verknaður minn
í vöggunni hann kæfður var.
Hún spyr svona þrotlaust mín þreytta
sál,
mig þyrstir i eitthvert svar.
Hann fór í gröfina, en ég út á götu
og gleymskuna sótti í vin.
Eg yfirgaf börnin og húsbónda og hús,
og hagaði mér eins og svín.
Hann hafði hálfopinn munninn
og hendina undir kinn.
Elsku litli augasteinninn.
Elsku sonur minn.
Gunna er fyrrverandi áfengis-
sjúklingur. Hún veit hvað það er
að reyna að komast aftur út i
atvinnulífið eftir dvöl á geð-
sjúkrahúsi:
Ása: Ég er ekki að meina i
sambandi við þig, en mér finnst,
að ef fólk frá spítalanum er látið
vinna úti í bæ, þá eigi að minnsta
kosti að láta þá vita, sem vinna
með þessu fólki. Ja, hugsið ykkur,
ef þeir til dæmis vildu ekki láta
börnin sín umgangast það . . .
Magga er verkstjóri á
staðnum. Maður hennar var áður
eigandi saumastofunnar, en
lagðist í drykkjuskap og missti
fyrirtækið út úr höndunum á sér.
Þetta varð til þess að Magga rétti
úr kútnum og varð verkstjóri.
Áður hafði hann verið „húsbóndi
á sínu heimili“:
Magga: Gústi var nefnilega í þá
daga svo ástriðufullur skipu-
leggjari, að hann sá líka um allt á
heimilinu. Skipulagði allt. Sagði
mér fyrir verkum um alla skap-
aða hluti. Hvað ég ætti að hafa i
matinn, hvert ég ætti að fara í
hárgreiðslu, hann pantaði fyrir
mig tíma hjá tannlækninum og
hann pantaði meira að segja fyrir
mig frúarleikfimi sjálfur-----—
Didda er einstæð móðir með
þrjú börn.
Didda: Ég bjó í sjö ár í óvígðri
sambúð. Og veistu hvað það var,
sem réði þvi? Það voru ekki örlög.
Það var heimska. Það var mín
eigin heimska að tryggja ekki
17