19. júní - 19.06.1976, Blaðsíða 27

Guðrún
Þorsteinn
Þorsteinn
Pálsson:
Eins og þessi spurning er lögð
fyrir er auðvelt að svara henni
afdráttarlaust. Ég er í grund-
vallaratriðum andvígur því að
lögbundin verði forréttindi
kvenna í þjóðfélaginu. Baráttan
fyrir jöfnum rétti og sömu þjóð-
félagslegu aðstöðu kynjanna er
þýðingarmikil, og henni er ekki
lokið. En í mínum huga eru engin
jDjóðfélagsleg markmið þess eðlis,
að leiðin að þeim liggi eftir braut
forréttinda, hvorki tímabund-
inna né ævarandi.
Spurning sem þessi kemur á
margan hátt spánskt fyrir sjónir.
Eigi að síður er eðlilegt að menn
velti henni fyrir sér og rökræði
ólík sjónarmið í því sambandi.
Víst er, að þjóðfélagsleg markmið
einstaklinganna eru ólík um
margt og fyrir sumum helgar til-
gangurinn meðalið. Það yrði hins
vegar of langt mál að ræða það
álitaefni á almennum grundvelli
hér, þó að spurningin snúist i
raun réttri þar um.
Okkar stjórnskipun er reist á
þeim grundvallarhugmyndum,
Rannveig
Jónsdóttir:
Ég tel, að markvissar ráð-
stafanir þurfi að gera konum í
hag svo að þær fái möguleika til
þess að njóta þeirra réttinda, sem
þeim ber samkvæmt íslenskum
lögum. Það mætti ekki síður tala
um leiðréttingu á gömlu misrétti
en forréttindi konum til handa.
Sjálfsagt er að nýta næsta ára-
tuginn til þess að knýja fram úr-
að allir þegnar þjóðfélagsins hafi
jafna möguleika. Það væri í
hróplegu ósamræmi við þetta
meginsjónarmið að lögbinda for-
réttindi kvenna. Og það er ekki
unnt að fallast á, að slíkur háttur
geti verið liður í jafnréttisbar-
áttu. Lögþvinganir duga
skammt í lýðræðisþjóðfélagi.
Hverjum máistað þarf að afla
fylgis. Það sem ræður úrslitum í
baráttunni fyrir jöfnum rétti
kynjanna og jafnri aðstöðu þeirra
í jDjóðfélaginu, er viðhorf fólksins
í landinu. f lýðræðisjjjóðfélagi
hefur upplýsingin miklu meiri
Frdmhald á bls. 56.
Rannveig
bætur, en eins og kunnugt er hafa
Sameinuðu þjóðirnar samþykkt
framkvæmdaáætlun til þess að
bæta kjör kvenna alls staðar í
heiminum á þessu tímabili.
ísland stóð að þessari samþykkt.
í lögum um jafnrétti kvenna og
karla, sem voru samþykkt á Al-
þingi í maí s.l., segir: „Konum og
körlum skulu veittir jafnir mögu-
leikar til atvinnu og menntunar
og greidd jöfn laun fyrir jafn-
verðmæt og sambærileg störf.“
Reynslan hefur sýnt okkur að
það nægir ekki að samþykkja lög
um jafnrétti. Til þess að ná
árangri verður að bæta stöðu
kvenna sérstaklega og það verður
bæði dýrt og erfitt verk. Engin
auðveld svör eða ódýrar lausnir
finnast á jafn djúpstæðum og
rótgrónum vanda sem misrétti
kynjanna er í íslensku þjóðfélagi.
Látum staðreyndirnar tala
sínu máli.
Þegar haft er í huga, að karlar
og konur hafa haft jafnan rétt til
náms í menntastofnunum lands-
ins síðan 1911, þá hljóta eftirfar-
andi upplýsingar að vekja áleitn-
ar spurningar.
Framhald á bls. 57.
25*