19. júní - 19.06.1976, Qupperneq 20

lagalegan rétt minn. Og þess
vegna stend ég núna á götunni
slypp og snauð með þrjú börn. —
------Hann hélt öllu, íbúðinni,
bílnum, sumarbústaðnum, öllu.
Þrír karlmenn eru með i
leikritinu. Siggi forstjóri, Kalli
klæðskeri og Himmi sendill.
Er veislan stendur sem hæst
birtist forstjórinn. Það var ekki
flogið norður.
Siggi: Það eru ekki nema tveir
kostir fyrir ykkur. Annaðhvort
verðið þið allar reknar — eða —
þið verðið að hafa mig með í
gleðinni.----------Ég hef alltaf
haft samúð með alþýðunni.
Svona innst inni.
Magga: Hvað ertu að segja, ertu
vinstri maður, Siggi?
Siggi: Og ert þú það fífl að vera
það ekki?
Didda: Fariði nú ekki að tala
um pólitík. Það er svo leiðinlegt.
Siggi: Þið eruð svo óstéttvísar,
að við getum spilað með ykkur
eins og okkur sýnist. Ykkur skort-
ir samstöðu.
Gunna: Hvað meinarðu, góði?
Siggi: Hvað ég meina. Á ég að
segja ykkur af hverju ég settist
niður og tók glas með ykkur
núna? Af því þið höfðuð sam-
stöðu. Bara af því að þið voruð
allar með í þessu, sú var ástæðan.
Þið stóðuð saman.-----------Þið
fáið ekki lægra kaup en karl-
menn. Getið þið bent mér á karl-
menn, sem vinna við saumaskap?
Nei, það er nefnilega það.
I lok leiksins er það greinilega
gefið í skyn, að veislan er upp-
hafið að hugarfarsbreytingu.
Konurnar hafa lært að hugsa og
draga ályktanir. Ottinn og
sofandahátturinn, sem gegnsýrir
hópinn í byrjun sýningarinnar er
með öllu horfinn. Þær hafa allt í
einu fundið, hve sterkar þær gætu
orðið, ef þær aðeins notuðu hæfi-
leika sína til að móta sitt eigið líf.
Þær skilja, að þær þurfa ekki að
vera eins og eitthvað, sem utan-
aðkomandi áhrif (hvort sem það
nú er nefnt örlög eða einhverju
öðru nafni) móta og stjórna,
heldur geta þær mótað sitt eigið
líf að eigin geðþótta. En þá verða
þær líka að þora að opna augun
Þvi verðurðu að kjósa
og velja þér veg
og vita með hverjum þú stendur.
f alvöru talað þú ert eins og ég
við ættum að takast i hendur.
og hefjast handa. Þora að taka
ákvarðanir og taka afleiðingun-
um, þora að velja, þora að takast
á við erfið verkefni, þora að fara
sina eigin leið, en ekki stöðugt
láta stjórnast af tísku og for-
dómum. Slík er breytingin á
sviðinu frá upphafi leiksins til
loka:
Magga: En eitthvað gerist. Við
skulum sjá hvað gerist.
Kannski er þessi hugarfars-
breyting óskhyggja áhorfandans,
sem þetta skrifar. Vissulega
læðist sá grunur að, að sama
lognmollan færist á ný yfir sumar
þeirra, en ekki allar.
í leikslok er sungið:
Það er vonlaust að halda að allt verði eins
og aldrei að neitt muni breytast
það viðhorf er orðið svo mörgum til
meins
að maður er farinn að þreytast.
Þvi verðurðu að kjósa og velja þér veg
og vita með hverjum þú stendur.
f alvöru talað, þú ert einsog ég
við ættum að takast i hendur.
Að lokinni sýningu átti ég tal
við höfundinn og sagði hann þá
meðal annars:„Enginn getur
veitt konunni frelsi, nema hún
sjálf. Til þess að vinna að því
marki verða konur að standa
saman.“
EBG
18