19. júní - 19.06.1976, Qupperneq 28

KONAN OG DAGURINN
Þú trúir engu ljótu um mig. Mig móður barna þinna. —
Hann lítur upp. Hann er að bráðna, hann er svo fljótur að
bráðna. Hann er sérlega þægilegur og hentugur maður.
Konan gengur um gólf með
leiða í svip og hreyfingum, reykir
og hugsar.
Hún ákveður að hringja til
Þóris aftur. Rétt fyrir fimm. —
Rétt áður en hann fer heim.
Samtalið getur orðið nokkuð
langt, því hún ætlar að kvelja
hann smávegis. Þó maðurinn
hennar komi heim meðan á sam-
talinu stendur, gerir það ekkert
til, hún kann að haga orðum
sínum. Engin hætta á öðru. —
Andskotinn. Ætlar klukkan al-
drei að verða fimm? Konan hellir
ofurlitlu whiský í glas, blandar og
drekkur. Hún hellir aftur í glasið.
Vínið seytlar um hana, þægilega.
Hún gengur að speglinum og
horfir með athygli á sjálfa sig.
Það er þó óþarfi, hún veit mæta-
vel hvernig hún lítur út.
Falleg kona. Góðar línur.
Ótrúlega ungt andlit, 25—35,
enginn gæti fullyrt um aldur
hennar.
Sjálf man hún sjaldan hvað
hún er gömul. Þrátt fyrir þrjú
börn, dálítið stálpuð, er hún ung.
Reyndar alltof ung.
Til hvers að vera ungur, fal-
legur, fullur af orku og lífið ekki
annað en þetta: Einn maður,
fyrirvinna, faðir. Heimili. Tæki
til að vinna með. Verk, sem þarf
að vinna. Börn, verðandi fólk,
háð móður sinni um takmark-
aðan tíma.
Og innan um þetta hrærist ung
og falleg kona. Bliknar yfir fisk-
pottinum og blaðri við aðrar
konur um ekkert. Svo þetta er
26
lífið. Gott. Móðir, kona, meyja,
meðtak — hvað, æ, þetta er úr
gömlum jarðarfararsálmi.
Og Þórir. Ævintýrið. Það hafði
hvarflað að henni í fyrstu, að
þetta væri ástin. Annars hefði
hún varla byrjað á því.
Svo hélt hún að hann væri
ævintýrið. Nú var hann bara
heimilisfaðir úr öðru húsi. Faðir
annarra barna. Annar hvers-
dagsleiki.
Klukkan er að verða fimm.
Konan sest við símann.
Þórir, ég finn það allt í einu, að
mig langar ekki að hitta þig aftur.
Skilurðu, ég held, að ég fari eitt-
hvað í burtu um tíma. Fari
þangað, sem ég get skemmt mér
ofurlítið, mér leiðist. Vildi bara
kveðja og hafa allt á hreinu.
Þórir verður önugur. Vildi
bara kveðja og hafa allt á hreinu.
Hvað gengur að konunni? Því
hefur hún breytst svona skyndi-
lega? Kannski annar maður.
Auðvitað annar maður.Hann
ásakar konuna og hverflyndi
hennar.
Hún nýtur geðshræringar
mannsins. Alveg sama er honum
þó ekki. Æ, það er þessi særða
hégómagirnd, særður metnaður.
Það er ástin.
Hún teygir úr samtalinu, slær
úr og í, kvelur eftir mætti.
Hún heyrir að útidyrnar eru
opnaðar. Eiginmaðurinn er kom-
inn heim.
En um leið veit hún upp á hár,
að það er ekki hann. Hann er á
fundi einmitt núna rúmlega
fimm. Það er alveg áreiðanlegt.
Þetta er náttúrlega pósturinn að
kasta bréfi inn á ganginn. Og af
því að hún er alveg viss um þetta,
dettur henni í hug að láta Þóri
koma snöggvast. Hún getur þá
slegið botninn í þetta samband
þeirra, augliti til auglitis. Það er
áhrifameira. Hún segir eins og af
skyndilegri hugdettu: — Heyrðu,
komdu snöggvast, ég er ein.
Þórir fylgist með geðbrigðum
konunnar, en lofar auðmjúkur að
koma. Kannski var hún bara að
stríða honum áðan. Konur kunna
með ýmsu móti. — Hann brosir.
Konan leggur símann frá sér,
glöð, augun leiftra. Maðurinn
hennar er setstur makindalega í
þægilegan stól. Konan byrjar að
laga kaffi, letilega, eins og með
hangandi hendi.
— Ég hélt annars að þú værir á
fundi og kæmir seint heim.
— Ekki á miðvikudegi, það
veistu vel. Hann horfir á konuna
laga kaffið. Hann sér, að hún
hefur drukkið eitt eða tvö vínglös.
Það gerir ekkert til, hún kann sér
hóf. Kannski hefur henni leiðst
einni heima og börnin í sveit.
Hún er lagleg, konan hans, og
ber það með sér, að hann hefur
ráð á að láta henni líða vel. Þau
eru hamingjusöm. Hann man
það, oft á dag.
Þórir gengur inn, en hrekkur
við, þegar hann sér, að konan er
ekki ein.
— Það er ekki fimmtu . . .
Konan leikur hik og fát, ótta.
Tekst ótrúlega vel að láta skína í