19. júní - 19.06.1976, Qupperneq 43

fara út að vinna.“
„Það er augljóst réttlætismál,
að Guðrún hafi tækifæri til náms
og starfs ekki síður en ég og sjálf
telur hún, að það hafi verið sér
mjög mikilvægt. Fyrir bragðið er
hún mér meira virði sem mann-
eskja og félagi, auk þess sem ég
kynnist hennar áhugamálum og
starfi — verð kannski síður verk-
fræðilegur „fagidjót“. I sumar
t.d. verðum við ásamt Hannesi
Högna í Breiðuvík, þar sem við
Guðrún munum vinna á vist-
heimili fyrir unglinga.“
„Það hefur sjálfsagt margt
stuðlað að því að gera þetta
fyrirkomulag eðlilegt fyrir
okkur“, segir Vilhjálmur. „Við
höfum bæði dvalist við nám í
Bandaríkjunum og Noregi, og við
það að upplifa í raun að sinn er
siður í landi hverju, verður maður
ónæmari fyrir skoðunum annarra
um hvernig hlutirnir „eigi að
vera“ og á auðveldara með að
breyta eins og maður sjálfur telur
best.
Við höfðum líka þrjú ár til að
koma sambúð okkar og samvinnu
á fastan grundvöll, áður en
Hannes Högni fæddist og gerð-
um upp við okkur á þeim tíma,
hvernig við vildum haga barna-
uppeldi og heimilishaldi.
Mér hefur heldur aldrei þótt
undarlegt að sjá karlmenn við
heimilisstörf. Pabbi sinnti okkur
krökkunum eins mikið og hann
hafði tíma til — við vorum
reyndar sjö — og hann var ólatur
við að hjálpa mömmu, eins og
það hét þá.“
„Nei, ég hjálpa ekki Guðrúnu,“
svarar hann og hlær að slíkri
spurningu. „Við hjálpumst að við
flest störf, en samt verður einhver
verkaskipting — kannski af
vana.“
„Þar sem ég er elstur í
systkinahópnum hafði ég meiri
reynslu en Guðrún í meðferð
ungbarna og það kom af sjálfu sér
að ég annaðist Hannes Högna
mikið frá upphafi.
Ég hef heyrt þá kenningu, að
ungum börnum sé óhollt að
tengjast náið fleiri en einni
manneskju, en reynslan af
Hannesi Högna hefur alls ekki
bent til þess, að tvær manneskjur
væru honum um megn, heldur
þvert á móti. Hannesi Högna var
alveg sama hvort okkar annaðist
hann. Það er líka trygging fyrir
barnið ef eitthvað kemur fyrir
annað foreldrið. Svo er það líka
I okkar menningu er
karlmönnum ætlað að
bæla tilfinningar sínar
meira en konur gera.
mjög slæmt fyrir barnið, ef eina
manneskjan sem gætir þess er,
meðvituð eða ómeðvituð, óánægð
með sitt hlutskipti.
Hannes Högni var fyrirferðar-
mikill sem ungbarn og þá kom sér
vel að geta skipst á að vera með
hann.“
Ég spurði um bakpokann, sem
Hannes Högni situr oft í.
> Já, Hannes Högni hefur verið
í þremur pokum frá upphafi. Sem
ungabarn undi hann sér hvergi
betur en í litlum þar til gerðum
poka, sem við bárum framan á
okkur — þetta var eins konar
framhald á dvölinni í móður-
kviði. Rúmlega sex mánaða
gamall gat hann setið í bakpoka
og sleit honum á rúmu ári. Það er
miklu auðveldara að hafa hann
með sér á þennan hátt, en í kerru
— svo ég tali nú ekki um þegar
krækja þarf fyrir bílana sem
leggja UPP um allar gangstéttir
hérna í gamla bænum. 1 bakpoka
sér barnið umhverfið — það er
áberandi hve fljótt Hannes
Högni lærði að rata og fékk til-
finningu fyrir umferðinni — og
ekki þarf að skilja barnið eftir
fyrir utan verslanir eða skrifstof-
ur, þar sem það gæti vaknað og
orðið skelkað. Það er líka auð-
veldara að tala við barnið í pok-
anum, t.d. um það sem fyrir auga
ber. Ég rausaði alltaf heil ósköp
við Hannes Högna löngu áður en
hann fór sjálfur að tala.“
Eg spurði Vilhjálm, hvað hann
héldi um skoðanir Dr. Spocks og
fleiri, að karlmenn væru ekki eins
blíðlyndir og konur, t.d. gagnvart
börnum.
„Ég tel það fráleitt. Ef munur-
inn er merkjanlegur, álit ég það
stafa af því að í okkar menningu
er karlmönnum ætlað að bæla
tilfinningar sínar meira en konur
gera. Því ætti það að vera kær-
komin tilfinningaleg útrás fyrir
karlmann að annast börn sín.
Hin hefðbundna verkaskipting á
þessu sviði er líka hróplegt mis-
rétti i garð okkar karlmann-
anna.“
,Já ég tók þátt í ráðstefnunni
um dagvistunarmál núna um
síðustu helgi,“ svarar hann,
spurningu þar að lútandi, „og
fannst mér sú skoðun of ríkjandi
þar, að barnaheimili væru fyrst
og fremst til þess að konur kæm-
ust út að vinna. Mér finnst lítill
skilningur á því, að feðrum kunni
að vera einhver akkur í því líka.
Dagvistunarmálin þurfa nauð-
synlega að komast í betra horf.
Við sem stöndum að Hálsakoti
höfum lært mikið og teljum að
lítil einkadagheimili á borð við
það hafi marga kosti. Foreldr-
arnir eru virkir þátttakendur í
öllu sem þar fer fram — við
Franihald á bls. 55.
41