Sólskin - 01.07.1967, Síða 32

ur á steini í nánd við innsta klettinn. Hann
er stúrinn í bragði, og styður hönd undir
kinn. — Rustikus kemur inn frá vinstri, hvers-
dagslega búinn og gustmikill nokkuð).
Rustikus (hastur): Hvað er að sjá þig, strákur?
Fúsi (kjökrandi): Mamma er veik.
Rustikus (háðslega): O-jœja, tötrið. Skœldu þá
svo að henni batni.
Fúsi (reiðilega): Þú ert vondur. Farðu.
Rustikus (glottandi): O-nokkuso-o. (Ákveðið):
Ekki á ég sök á að mamma þín er veik. En
það er svo sem velkomið, að ég segi þér
hverjum það er að kenna.
Fúsi (fyrirlitlega): Hu. Sá held ég viti nú dálítið
um það.
Rustikus (alvarlega): Jú, ég veit það. Það er
þér að kenna, og engum nema þér.
Fúsi (þrjózkulega): Það er lygi.
Rustikus (undirfurðul.): Það er sagt, að óþekk
börn gangi móður sína niður í gröfina.
Fúsi (rekur út úr sér tunguna): Bö-ö.
Rustikus: Þess arna þurfti ekki með. Ég vissi
fyrir löngu, að tungan í þér gœti ekki verið
svartari, þótt þú hefðir aldrei látið annað
30