Sólskin - 01.07.1967, Blaðsíða 78

bœjardyrnar og rœddi við nágranna og aðra,
sem að garði bar.
Svo liðu þrjátíu, fjörutíu ár. Bóndinn og kon-
an voru orðin gömul og grá fyrir hœrum, en
ennþá var óskin ónotuð. Þá auðsýndi Guð
þeim þá miskunn, að láta þau deyja bœði á
sömu nóttu.
Börn þeirra og barnabörn stóðu grátandi
við kistur þeirra. En þegar eitt barnanna œtl-
aði að draga hringinn af hendi bóndans, sagði
elzti sonurinn:
— Við skulum láta hringinn fylgja pabba í
gröfina. Hann hafði miklar mœtur á honum.
Það er líklega minjagripur. Mamma horfði líka
oft á hringinn. Hver veit, nema hún hafi gefið
honum hann á yngri árum. —
Svo var bóndinn grafinn með hringinn, sem
vera átti óskahringur, en var það ekki, en hafði
samt svo mikið lán í för með sér sem nokkur
getur óskað.
Það er svona og svona að skera úr, hvað
rétt er og hvað rangt, og lélegur hlutur í góð-
um höndum er miklu betri og meira virði en
góður hlutur í vondum höndum.
76