Sameiningin - 01.11.1889, Blaðsíða 14

—142—
þessa. Jeg var byrjaSur fyrir nokkru á riti þessu, og mjer
þótti mjög sárt að verða að hætta við það. Áður en jeg
lagði á stað til íslands, skrifaði jeg síra Jóni Bjarnasyni
og sagði honum, hvernig málinu væri komið. Jeg færi heim
til Reykjavíkur og sækti um dómkirkju-brauðið, en ef jeg
fengi það ekki, þá kæmi jeg tafarlaust alfarinn vestur.
Jeg fór svo heim til Reykjavíkur í maímánuði og var þar
þangað til í lok júlímánaðar. Jeg hafði lofað kunningjum
mínum í Höfn að fara eigi úr Reykjavík fyrr, en útsjeð
væri um dómkirkju-brauðið.Jeg vai'ð því að bíða þar með
ærnum kostnaði langa lengi, því brauð þetta var látið
„standa uppi“ miklu lengur, en lög virðast leyfa. Lands-
höföingi og biskup vildu með öllu móti sjerstaklega koma
einum af umsækjendum að, og það einmitt þeim manni,
er sárfáir í söfnuöinum viídu hafa fyrir prest sinn. Lands-
höfðingi og biskup voru svo ákaíir, að tillögur þeirra til
ráðgjafans í þessu máli virðast jafnvel fara fram á fullkoiuið
lagabrot. Orsökin til þess, að þeir ekki gættu hófs í þessu máli,
var þessi: hin nýja biskupskosning hafði auðvitað ekki
mælzt vel fyrir í Reykjavík. Mönnum þótti vera gengið fram
hjá þeirn manni, er sjálfsagður var til þess embættis. þetta
fann landshöfðingi og biskup, og því vildu þeir friða þann,
sem fram hjá hafði verið gengið við biskupskosninguna,
með veiting dómkirkju-brauðsins. þannig batt hvað annað
fyrir landshöfðingja, en þetta hafði liann eigi íhugað, þeg-
ar hann gjörði mjer orð að sækja um dómkirkju-brauðið.
Seint í júlímánuði var „innstillt“ til dómkirkju-brauðsins, og
undir eins og því var lokið, skrifaði jeg til Frelsis- og
Fríkirkju-safnaða, að jeg kæmi vestur til þeirra mcð sept-
emberferðinni. Jeg fór svo snöggva ferð norður í Húna-
vatnssýslu til að kveðja ættingja mína og var svo kominn
aptur til Reykjavíkur á vesturleið minni, þegar síra Jón
Bjarnason kom þangað um mánaðamótin júlí og ágúst.
þess þarf eigi að geta, að hann hvorki latti mig nje
hvatti til að halda áfram ferð minni vestur. Hann ljet
mig alveg sjálfráðan, og ytir höfuð kom hann auðvitað
fram við mig, eins og ávallt áður, sem sannur heiðursmað-
ur. Hann á alls engan þátt í ferð minn vestur um haf.