Sameiningin - 01.11.1889, Blaðsíða 26

154—
a 11 h i íí s a r-m k l i i).
Eptir Hafstein Pjetursson.
MeS því að allmikiS het'ur veriS ritaS og rætt um trú-
arjátning síraJ Matth. Joehumssonar í „Fjallk.“ í sumar, þá
vil jeg stuttlega skýra frá þvt, hvernig þaS mál er vaxiS.
I sumar, er leiS, færSi „Isafold“ þær fregnir, aS M. J. hefSi
í huga aS sækja um Reykjavíkur prestalcall. LandshöfS-
ingja, biskupi og fylgifiskum þeirra voru þaS engar gleSi-
frjettir. þeir ætluSu embætti þetta einum vini sínum, eins
og venja er til. LandshöfSingi er vinfastur og ættrækinn
embættismaSur. þaS er þjóSkunnugt. Auk þess hafSi lands-
höfSingi sjerstaka ástæSu til þess, aS láta þennan vin sinn
verSa dómkirkjuprest. Hann þurfti aS bæta þaS, sem hann
hafði brotiS viS biskupskosninguna, friða þann mann, er
hann þá hafði gengið fram hjá. En landshöfðingja og
biskupi fylgdu aS eins örfáir menn af höfSingjaflokki,
allir samtengdir vináttu- og venzla-böndum. þeir höfðu því
fulla ástæðu til aS vera hræddir viS M. J. Hann er svo
nafnfrægur maSur, að eigi varS fram hjá lionum gengiö
við veitingu embættis þessa. Nú varð aS beita brögðum,
þótt ódrengilega yrði að aS fara. Björn Jónsson, ritstjóri
„I.safoldar", inágur biskups og margskuldbundinn þjónn
landshöfðingja, tók þá að sjer, að rita óþverra greinar í
blaS sitt um M. J., t. a. m. „Legg í lófa karls, karls“. Seinna
hefur hann og ritaS slíkan óþverra um M. J. eins og
„Kennimannleg hreinskilni" og „PöntuS afsetning“. þannig
ljet liann sjer sæma aS rita um eitt hiS bezta skáld þjóSar
sinnar, skáld, sem þjóðin hefði fyrir löngu átt að veita heiS-
urslaun af almannafje. Allir vissu, hver tilgangur hans
var meS greinum þessum, og B. J. liefur leitt hjá sjer aS
svara því, er jeg ritaði í 29. tölublaS „Fjallkonunnar". þar
stendur: „Blað yðar (o: Isafold) sagSi í sumar, aS M. J. mundi
ætla að sækja um Reykjavíkur prestakall. Setjum svo, að
blaS yðar hafi sagt satt. Var þaS þá ætlun ySar, að spilla
fyrir M. J. meS greinum þessum ? M. J. talar við nýja bislc-
upinn rjett áður, en hann ritar grein sína í „Fjallk.“, og