Sameiningin - 01.10.1906, Blaðsíða 26

250
Þegar illa er fariö með æskuna og æfina, þá er ellin gerð
Jjunglynd. Og það er von, aö hún verði þá þunglynd — ellin.
Líklega Jtykir ykkur þá vænna um vorið, börn, en hausti'ð
— káta, kvika vorið með nýungunum mörgu, sem það færir
ykkur. Ykkur finst þið vera i ætt við vorið — það vera eins-
konar frændi ykkar. Og ykkur þykir vanalega vænt um frænd-
urna ykkar og frænkurnar.
Og ef þið ættuð að velja um vorið eða haustið, þá mynduð
þið sjálfsagt kjósa heldur vorið. Og þegar þið hugsið um
kuldann, sem kemur með haustinu, og að kuldinn rekur ykkur
inn i hús, og að þið getið ekki verið úti e’ins mikið og áður, þá
kjósið þið ykkur heldur, að einlægt sé vor. Og þegar þið hugs-
ið utn það alt, sem haustið tekur frá ykkur—blómin og grös-
in og blöðin á trjánum og löngu dagana og hlýindin — þá
viljið þið helst, að haustið kæmi aldrei. Og ykkur finst þá að
haustið muni vera slæmt.
En haustið kemur samt. Það er ekki til neins áð nöldra
um það eða malda í móinn og segja við mömmu: „Mamma,
eg vil ekki haustið! Það má ekki koma!“ Haustið kemur á-
reiðanlega — einu sinni á hverju ári. En ekki til þess að vera
slæmt við ykkur. Því haustið er ekki slæmt.
Þið skiljið ekki haustið, ef þið haldið, að það vilji vera
slæmt v'ið ykkur. Það vll það alls ekki. Það er eitt, sem það
vill segja ykkur og kenna ykkur. Og það þurfið þið endilega
að læra.
Hvað haldið þið þáð sé? Eg skal segja ykkur það, ef þið
viljið taka eft'ir. Takið nú eftir!
Já, það er gaman að horfa framan í ykkur núna — horfa
inn í hýru augun fallegu á ykkur, bláu, gráu og brúnu, sem
mæna svo vonarlega og segja svo skemtilega: „Segðu okkur
það þá! Við hlustum öll á!“
Ilvaö haustiö scgir.
Þegar haustið kemur og blómin fölna og grös'in og blöðiu
á trjánum, og dagarnir styttast og kólna—, þá hættir fólki við að
segja: „Svona er alt breytilegt og hverfult. Hið fagra varir
stutta stund. Það fölnar, deyr og hverfur. Þetta er sorglegt!
Og haustið vekur sorgar-hugsun.“
„Nei!“—segir haustið. „Eg flyt engan sorgar-boðskap.
Og þaö er engin hrygð yfir mér. Eg er hýrt á svipina og eg
vek engar sorgar-hugsanir, nema hjá þe'im, sem illa hafa farið
rneð „vorið“ og „sumarið“ sitt. Það er þeim að kenna. þegar
sorg vaknar hjá þeim við að sjá mig. Þegar blómin fölna og