Sameiningin - 01.10.1906, Page 27

.251
grösin og blööin á trjánum, þá seg’i eg: Sjáiö nú til! Þau
hafa lokið verki sínu. Þau eru búin að vinna það, dem guð
cetlaði þeim aS vinna. Þau fara sjálf; en verkið sitt, sem guð
fckk þeini að vinna, skilja þau eftir, til þe'ss að aðrir liafi gott
af þvi.
Þetta segir haustið við okkur öll. Og þaö minnir okkur
bá á verkiö, sem guö hefur fengiö okkur í hendur aö vinna.
Og þaö hvetur okkur til þess aö vinna trúlega verkið okkar og
gera það eins og guð vill aö það sé gert. Og þá segir
„haustið“ okkar, haustið æfi okkar, um hvern okkar: „Hanjn
lauk verkinu, sem gu,ö féklc honum í hendur að vinna. Hann
fór heim, en skildi eftir það, sem hann vann, öðrum til bless-
unar.“
Það er ekki nóg, að einhver segi þetta um okkur. Og þaö
er ekki ánægjuleg tilhugsun, að þetta verði sagt um okkur, ef
þa'ð er ekki satt. Ósannindi gera engan glaðan. En það kem-
ur marg-oft fyrir, að um margan er sagt: „Hann hefur lokið
verkinu sínu“—þó ekki sé það satt. Þó hann í rauninni hafi
ekki byrjað á verkinu sínu. Hafi einlægt verið að hugsa um
alt annað en það, sem guð vildi að hann ynni. Eða hafi ekki
verið nema að eins byrjaður á því, af því hann sá svo sein't,
liva'ð guð ætlaði honum að gera.
Guð þarf sjálfur að segja þetta um okkur, að við höfum
lokið verki okkar — verkinu, sem hann fékk okkur. Þá
verður „haustið“ okkar dýrðlegt.
Og lexían, sem hvert haust vill kenna okkur að læra, er
sú, að við hugsum um verkið okkar og vinnum það. Vinnum
það, sem gúð vill að við vinnum. Lifum svo, að við sjálf höf-
um gott af þvi, og aðrir líka. Og lífið okkar verði guði til
dýrðar.
Haustið vill þá vera gott við okkur.
------o-------
HAUST-LJÓÐ.
Eg vil minna ykkur á haust-ljóðin nr. 80 í Bandalags-
söngunum: „Mér keun þú líkt þér, bjarkar-blað! að blikna
giaðr, er haustar að.“ Þau eru falleg. Þi'ð ættuð að læra þau.
Og læra að syngja þau. Danska skáldið Adam Oehlenschlae-
ger hefur orkt þau. Hann dó um miðja síðastliðna öld. Skáldið
okkar, Grímur heitinn Thomsen, sem dó fyrir nokkrum árum,
þýddi. Var þýðingu hans ofur-litið breytt söngsins vegna.
Lagið er nr. 161 í kirkjusöngsbók Bjarna Þorsteinssonar: „Að