Sameiningin - 01.10.1906, Síða 31

255
Þar var ekkert skraut; allur húsbúnaöur var óbrotinn og við-
•hafnarlaus. Konungur ætla'ði þegar á braut aftur, en þá kom
ei'.in fylgdarmanna hans auga á járnhurð eina litla með styrkum
lasum fyrir. Hann skundaði þegar til konungs, og benti honum
á dyr þessar, og varð heldur svipglaður við. Nushirvan bauð
Ali að opna dyr þessar. Ali varð fár við, en við það styrktust
fylgdarmenn kouungs í þeirri ætlun, að þar myndi mikiö fé
geymt inni. Dyrunum var lokið upp, konungur gekk inn, og
hinir aðrir þustu allir in.i á hæla honum. í herbergi þessu
voru engir peningar fundnir; þar var alls ekkert fémætt inni,
en á einum vegg.ium hékk smalabúnaður og hattur, smalapípa
og smalataska úr skinni. Ali gekk þá fyrir konung og mælti
svo: ,,‘Þa er þú, herra, fyrir þrjátíu árum, lést mig verða náð-
sr þinnar aðnjótandi og tókst mig að þér, var þessi hinn lélegi
búnaður aleiga mín. Þá er þú gerðir mig gjaldkera þinn, lét
eg smíða herbergi þetta, og réð til fasta með mér, aö viröa oft
íyrir mér þennan hi.m fyrsta búnaö minn, til að geyma hjarta
míns fyrir dramblæti, og til þess að gleyma aldrei trúmensku
þeirri og hollustu, sem eg er um skyldur konungi mínum og
velgerðamanm; cg þetta heit mitt hef eg efnt. Leyf mér nú,
herra, að hverfa aftur til fjalla þeirra, er þú tókst mig frá, þótt
svo sé, að eg megi ekkert með mér hafa, nerna búnað þennan,
er einu sinni var aleiga mí.i.“ Allir þögðu, sem stokkar eða
•steinar. Nushirvan varð þá litið til rógberanna. Þeir stóöu
sneyptir mjög og niðurlútir. Konimgur tók þá gullkeðju af
hálsi sér; var þar við fest myrid konungs i gullumgjörð, settrí
dýrmætum gimsteinum. „Þigg þú þetta“—mælti hann við Ali;
„og sé það vottur þakklætis hjarta míns fyrir trúmensku þína og
hollustu. Eg vildi æskja þess, að ntér gæfist oft færi á, að gefa
slíkar gjafir fyrir líkan hugsunarhátt og líka mannkosti."
Sögur 11 in dýr.
Eftir handriti H. Kr. Fr.
IV.
Maður er nefndur Segonsak, [ Parísarborg á Frakklandi;
liann var af göfugum ættum, og embættismaður þar í borginni.
Hann hélt vagnmann mjög drykkfeldan. Vagnmaður þessi á,tti
hund, er gat mæta-vel séð, hversu á stóð húsbónda sínum. Hund-
urinn sat ávalt í vagnsætinu á milli fóta húsbónda síns; þegar
hann sá, að vagnmaðurinn var drukkinn. gó hann ávalt, og
linti aldrei alla ferðina, sem hann vildi vara þá, er fram hjá