Sameiningin - 01.12.1959, Side 24

22
Sameiningin
tók alveg af skarið í þessu efni; reynslan var fengin, hér
komu nú engar draumsýnir eða bollaleggingar framar til
greina. Upprisukenningin er uppistaðan í öllum bréfum
Páls, og er 15. kapitulinn í fyrra Korinþubréfinu sá kafl-
inn um þetta efni, sem er almenningi bezt kunnur. Ein-
hverjir í Korinþuborg töldu það hæpið, að upprisa Krists
gæti verið veruleiki. Páll skrifar þeim rækilegt bréf, þar
sem hann svarar mótbárum þeirra, og ber þar fyrir sig
vitnisburð fjölda áreiðanlegra manna. Síðan tekur hann
að rökræða upprisukenninguna almennt og sýnir fram á,
hvernig upprisa Jesú og lærisveina hans á öllum öldum
stendur í nánu sambandi. Það er ekki hægt að rengja upp-
risu Jesú; hún er staðfest með traustari rökum en svo, að
þar verði á móti mælt, en upprisa hans er trygging fyrir
ódauðleika og upprisu manna yfirleitt. Með upprisu sinni
varð Kristur frumgróði þeirra, sem sofnaðir eru, hann varð
með dauða sínum og upprisu lífgjafi nýrrar kynslóðar,
þeirra sem „eru í Kristi“, eins og hann orðar það. Hann
lifir, og vér munum lifa.
Því næst talar hann um, hvernig þetta megi verða, og
um eðli og upprisu líkamans. Hann notar samlíkinguna um
hveitikornið. Vér sáum örlitlu frækorni, en uppskerum
þroskaða plöntu. Móðir náttúra elur margvíslega líkami
við brjóst sér. Þannig er það einnig í upprisunni. Hold-
legur líkami er grafinn í jörð, andlegur líkami rís frá moldu.
Hvers konar andlegur líkami? Svipaður þeim, sem Jesú
íklæddist eftir upprisuna. Hvers konar samband var á milli
bins jarðneska líkama Krists og upprisulíkama hans?
Jarðneski líkaminn breyttist á svipstundu í upprisunni og
varð dýrðlegur.
Kenning Nýja testamentisins um lífið eftir dauðann,
virðist í stuttu máli vera á þessa leið: Vitundarlíf mannsins
heldur áfram eftir dauðann, og kristnir menn njóta sælu-
ríkra samvista við Drottin og þá, sem þeir hafa. elskað
cg misst. En þeim er áfátt í einhverjum eiginleika, sem
veitist ekki fyrr en með upprisunni, þegar dýrðlegur líkami
verður gefinn í stað hins jarðneska. Upprisulíkaminn verður
ekki sá sami og núverandi líkami vor, því að, eins og Páll
posuli kemst að orði, „sáð er í veikleika en upprís í styrk-
leika, það er sáð náttúrlegum líkama en upprís andlegur
]íkami“. En samt verður eitthvert það samband milli líkam-