Sameiningin

Årgang

Sameiningin - 01.04.1924, Side 23

Sameiningin - 01.04.1924, Side 23
117 bar klút aS augum. ÓSar en hún reyndi aö segja eitthvaS, greip gráturinn fyrir. MóSir Jódísar greip um hönd hennar og gerSi gælur viS. Höndin var lítil, en hörS. “Hún hefir lagt helst til rnikiS á sig til aS hjálpa þeim aS halda hreinumi kofunumi, og kenna þeim manna- siSi," sagSi hún, og mátti heyra á rómnum, aS ihana hrylti viS. “'Þegar menn Jiafa lagt á sig þaS starf, sem þeim er ofraun, þá veitir þeim erfitt aS slíta hugann frá því. Nú finst Dísu minni, aS hún sé enn aS vitja um ræfla.” “Þaö fer stundum svo fyrir þeim, sem taka of miklu ástfóstri viS skylduverkin sín,” sagSi' Anna. Þær sáu, aS Jódís hnyklaSi brýrnar; og efri vörin kipraSist upp. Þær áttu ekki á öSru von, en aS augun mundu ljúkast upp og skjóta eldingum af reiSi. “Hún er svo reiSuleg sem refsi-engill,” sagöi Anna, og var frá sér numin af undrun. “HvaS skyldu iþeir niöri í ræflalræli vera aS hafast aS í dag? ’ hugsaSi María og braut heilann um þaö. Hún tróS sér fram hjá hinum konunum, þangaS til hún náSi aö strjúka hendi yfir enniS á Jódísi. “Jódís ‘systir’,” sagSi hún, “hættu nú aS hugsa um þá,” og aftur klappaSi hún á enniö. “Þú ert búin aS gera nóg fyrir þá” Þetta ávarp virtist vekja sjúklinginn, og leysa hana frá þeim draumsjónum, er tekiö höfSu hug hennar fastan. Stælingin linaö- ist, reiSisvipurinn og tignarblærinn hvarf af andlitinu. YfirbragS- iS varS aftur blíSlegt og tók á sig sama raunablæinn og þreytu- svipinn, sem þaS var vant aS hafa siöan hún lagSist. Hún lauk upp augunum, og þegar hún sá stallsystur sína lúta ofan aS sér, lagöi hún hönd sína á handlegginn á henni og reyndi aS toga hana aS sér betur. En svo var átakiö iítiö, aS María gat varla af því ráSiS, hvaS hún vildi, en ihún las þaö út úr augum henn- ar, hvers hún beiddist, og beygSi sig alveg niöur aö vörum hennar. Þá hvíslaSi Jódís: “DavíS Hólm.” María hristi höfuöiS hún var ekki viss um, aS hún hefSi heyrt rétt. Þá sagSi Jódís eins skýrt og hún gat—og varS aS hvíla sig viS hvert orS: “Láttu—sækja—Davíö—Hólm.” Hún horfSi framan í stallsystur sína, þangaö til hún var viss um, aö hún hafSi skiliS hana. Þá lagSist hún út af aftur, og eftir litla stund var hún fallin í leiöslu. Hún sá í huganum sömu sjón- ina og áSur en hún vaknaSi, einhverja viSbjóSslega sjón, sem fylti sál hennar reiöi og hryllingi. Maria rétti úr sér. Hún var hætt aS gráta. Hún hafSi fengiS þá geöshræringu, er bægSu tárunum frá. “Hún vill aö viS sendum eftir DavíS Hólm!” ÞaS virtist vera eitthvaö frámunalega hræöilegt, sem sjúkling- urinn hafSi beSiö um. Anna komst líka í uppnám eins og hin. “DavíS Hólm, iþó, þó,” segir hún. “ÞaS er óhugsanlegt.

x

Sameiningin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sameiningin
https://timarit.is/publication/673

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.