Sameiningin - 01.08.1924, Blaðsíða 26

248
horfin hingað heini, og lá magnlaus í rúmi mínu. Og síSan hefi
eg kallaS og kallaö, en hann kemur ekki.”
Jódís haföi legiS meS lokuöum augurn, meÖan hún hvíslaSi aS
Grími allri þessari sögu. Nú hvessir hún á hann augun meS hræSslu
og kvíöa og segir: “GeturSu nú fengið af þér, aS láta mig deyja,
áSur en eg næ tali af honum ?” Hún grátbænir hann, og biSur
hann aS minnast barnanna og konunnar.
Sá, sem á gólfinu liggur, undrast atferli Gríms.' AuðvitaS heföi
hann getaS friSaö Jódísi meS einu orSi, sagt henni, að Davíð Hólm
væri úr sögunni og gæti ekki framar orSiS meinsmaSur konu og
barna. En Grímur leynir hana þeim fréttum. í staS þess tekur
hann aö auka á hugstríS hennar og segir:
“Hvað mundir þú. fá ráSiS við DavíS Hólm? Hann er ekki sá
rnaSur, aö hann láti telja sér hughvarf. Árum saman hefir þaS
veriö dægrastytting hans, aS hugsa upp hefndarráö. 1 dag hefir
þú séS, hvernig hann kom þeirri hefnd frarn.”
“Æ,, nei, segöu ekki þetta,” segir Jódís, “segöu ekki þetta.”
“Eg þekki hann betur en þú,” segir Grimur. “Og nú skal eg
segja þér sögu, söguna um þaö, hvernig Daviö varð sá maSur, sem
hann nú er orSinn.”
“Gjarnan vil eg hlusta á það,” segir hún. “Gott væri mér, ef
eg gæti lært aS skilja hann.”
“Þá víkur nú sögunni til annarar borgar,” segir Grímur. “ViS
skulum nema staSar hjá fangelsinu þar. Þar inni situr maöur, sem
dæmdur hafSi veriö fyrir dryjkkjuslark, í viku eSa hálfsmánaSar
fangelsi. Nú er síSasti dagurinn liSinn að kveldi, og honum er
hleypt út. Enginn bíSur hans viS fangelsisdyrnar; en hann nernur
]tar staSar og litast um. Hann á von á, að einhver komi; hann
hafSi þráS þaS heitt.
“Svo var mál meö vexti, aö hann haföi nýlega orðiö fyrir
mikilli geðshræringu. MeSan hann sat inni, hafSi bróSir hans,
ungur aS aldri, rnisséð sig hræðilega; hann hafSi orðiS mannsbani
í ölæSi, og veriS settur í fangelsi. Eldri bróSirinn hafSi ekkert um
þaS mál vitaS, fyr en fangelsis-presturinn tók hann meS sér inn í
klefa morSingjans og sýndi honum þennan unga mann, er sat þar í
handjárnum, því aði hann hafSi sýnt mótþróa, þegar hann var tek-
inn höndum. ‘SérSu hver þaS er, sem situr hér?’ hafSi presturinn
sagt. Þegar maðurinn sá, aS þetta var bróðir hans, haföi honum
orSiS ákaflega skapþungt, því aS hann unni mjög bróSur sínum.
‘Nú verSur þaö hann/ hafSi presturinn sagt, ‘sem hér fær að dúsa
í mörg ár, en öllum kemur saman um það, DaviS Hólrn, að þú ert
maðurinn, sem ætti aS taka út hegninguna í hans staS, því að enginn
annar en þú hefir leitt hann á þá glapstigu, aS hann varS fylliraft-
ur og viti sínu fjær.’
“DavíS hafSi átt fult í fanga aS stilla sig, þangaö til hann
kom aftur inn í sinn klefa; en þá setti að honum grát mikinn; og