Sameiningin - 01.08.1924, Síða 30

252
í sama vetfangi var rykt í DavíS Hólin. Böndin, sem hann
fann, en sá ekki, hnýttust af nýju um hendur honum, en fæturnir
voru lausir. Grímur var reiður, og lét DavíS á sér skilja, aS hann
hefði unnið til óskaplegrar refsingar; hann nyti nú ekki annars en
þess, aS vingott var meS þeim í fyrri daga.
“Komdu nú meS mér héSan,” segir hann, “hér hefir hvorugur
okkar neitt aS gera. Hinir eru komnir, sem nú eiga aS taka viS
henni.” Og hann dregur DavíS út á eftir sér, heldur óvægilega.
DavíS þykist sjá, aS húsiS er alt í einu orSiS fult af björtum
verum; þær eru allsstaðar; hann mætir þeirn á tröppunum og á
götunni. En honum er dröslað áfram meS þeim ógnar-flýti, aS
hann fær ekki áttaS sig á neinu.
VII.
Davið hafSi veriS slengt niður á botn í HelreiSinni. Þar ligg-
ur hann nú og er reiSur viS allan heiminn, og sárgramur viS sjálfan
sig líka. “HvaS kom aS mér áSan?” hugsar hann meS sjálfum sér.
“Var eg vitlaus? aS eg skyldi falla á kné fyrir Jódísi, eins og eg
væri auSmjúkur syndari og iSrunarfullur! Grímur er vís til aS
hlæja aS mér. Annar eins karl i krapinu og eg ætti að geta ábyrgst
gerSir mínar. Eg veit, hvaS eg hefi gert, og i hverju skyni. Eg
ætti ekki að verSa uppnæmur og leggja árar í bát, þó aS stelpugrey
segi, aS henni þyki vænt um mig. — HvaS kom annars aS mér? Var
þaS ást? En eg er dauSur, og hún er dauS. Hvers konar ást ætti þaS
svo sem aS vera?”
Jálkurinn var nú lagSur á staS með kerruna, og haltrar eftir
götu, sem liggur út úr bænum. HúsaraSirnar urSu smátt og smátt
gisnari og götuljósin strjálli. DavíS horfir út fyrir borgina, þar
sem ekkert ljós er aS sjá. En þegar hann nálgast yzta ljóskeriS,
setur að honum einhverja undarlega hrygS og hræSslu, eins og hann
taki nærri sér að fara burt úr bænum. Honum finst svo sem veriS sé
aS stía honum frá einhverju því, sem hann hefSi aldrei átt viS a8
skilja.
En í sama bili og þessi hræðsla greip hann, heyrir hann orSaskil
í gegn um alt ískriS og skröltiS í kerrunni; þaS var ómur af samtali
fyrir aftan hann. Hann lítur viS og hlustar.
Grímur er þá aS tala viS einhvern, sem virSist vera í kerrunni
hjá þeim, einhvern farþegja, sem DavíS hafði ekki vitaS af áSur.
Þessi ósýnilegi samferSamaður talar lágt og þítt, og svo rauna-
lega sem hann geti varla orSi upp komiS fyrir sorg og kvöl.
“Nú má eg ekki verSa samferSa lengur,” heyrir DavíS sagt viS
Grím. “Eg hafSi svo margt aS segja honum, en hann liggur hér
meS vonzku og heift í huga, og eg get hvorki látiS hann sjá mig né
heyra. Eg verS að biSja þig aS skila kveSju minni til hans, og því
meS, aS eg hafi verið hér í för með ykkur til þess aS hitta hann. En