Sameiningin - 01.10.1919, Qupperneq 21

241
“Ó, að eg rnætti fara með þig heim í beykiskóginn. pað eru vor-
blóm þar, úti í köldum vorvindunum, sem eru að teygja andlitin
litlu upp úr þurrum beykilaufunum og brosa af ánægju yfir
því, að vera lifandi.”
“Nú ert þú að segja mér æfintýr, eins og hitt um kongu-
lóarvefinn, sem deplaði augunum. pað geta engin blóm verið
úti í þessu hráslagaveðri,” svaraði Miss Bradbury, og það fór
ósjálfrátt hrollur um hana, þegar hún sneri sér við og leit út
um gluggann á naktar greinarnar, sem börðust fram og aftur
í köldum vorvindinum.
Jóhanna var rétt að því komin að svara henni, en hætti við
það. 1 þess stað fór hún að strjúka mjúklega hárið og ennið á
konunni veiku, og að stundarkorni liðnu var hún sofnuð vært,
Jóhanna hafði reynt þessa aðferð hvað eftir annað heima hjá *
sér, — og enginn hafði kent henni það.
pegar Miss Bradbury vaknaði aftur, brosti hún, og brosið
hennar var eins og sólskin fyrir hjúkrunarkonuna hennar nýju,
því það kom svo oft fyrir, að það lá illa á sjúklingum þegar þeir
vöknuðu. Pær fóru undir eins að skrafa saman, og án þess
að Jóhanna gjörði sér grein fyrir því, kyntist sjúklingurinn
fyrir samtalið bæði því, sem á daga Jóhönnu hafði drifið, og
framtíðarvonum hennar. pegar Miss Varney kom inn í her-
bergið, tók hún undir eins eftir roðanum á vöngum sjúklingsins
og breytingunni, sem orðin var á augnaráðinu, og hún gaut
grunsemdaraugum til Jóhönnu á meðan hún var að mæla hit-
ann í Miss Bradbury.
“Kemur þú ekki til mín aftur á morgun?” spurði Miss
Bradbury. En áður en Jóhanna gæti svarað, greip Miss Varney
fram í og sagði: “Eg ætla ekki að fara út á morgun.”
“Jæja, þá hinn daginn, og það má ekki bregðast,” sagði
Miss Bradbury svo einbeittlega, að ekki varð á móti mælt.
Jóhönnu þótti vænt um að Miss Varney hafði aftrað því,
að hún þyrfti að koma daginn eftir, því þá átti hún sjálf allan
seinni part dagsins, og henni hafði dottið nokkuð í hug. sem
hún þurfti að nota til allan þann tíma. pað kostaði líka tölu-
vert af þeim litlu peningum, sem hún hafði lagt fyrir, en í það
sá hún ekki þegar hún hugsaði um það, að konan veika var leið
á lífinu og efaðist um að blóm yxu úti á víðavangi, þar sem
enginn var til að líta eftir þeim nema Guð einn.
Allan þriðjudaginn sá Miss Bradbury ekki Jóhönnu. En
eftir hádegi á miðvikudaginn kallaði Miss Flynn á hana og
sagði við hana: “pú verður að gæta þín, svo að þú komir sjúk-
lingunum ekki í geðshræringu. Miss Varney var ekki allskostar
ánægð með þig í fyrradag, þegar þú varst þar í hennar stað.”
“Ein yfirsjón enn, sem eg verð að bera ábyrgð á”, hugsaði
hún á leiðinni að herbergi Miss Bradbury. “pær eru reyndar
orðnar nógu margar fyrir, þó að þetta seinasta bætist ekki við,