Sameiningin - 01.02.1920, Qupperneq 20

50
sínu fram í dauðann á krosBÍnum hefir opnað oss mönnun-
um bimininn, föður-faðm Guðs og aðgang að eilífu lífi hér
og síðar?
Höfum vér lært að meta kærleika Jesú til vor allra, sem
augljós er í öllu hans lífi, í hverju verki hans og hverju
orði, og batt bann svo fast við krossinn, að þrátt fyrir allar
freistinga-tilraunir djöfulsins, losnar þó aldrei svo um
böndin þau, að hann gæti bjargað sjálfum sér, heldur að
eins bjargað oss?
Höfum við lært að meta blóðið hans, sem hrópar til
Guðs af jörðinni, ekki eins og blóð Abels, sem hrópaði um
hefnd yfir Kain, bróðurmorðingjann, heidur um náð, um
fyrirgefning og líf oss öllum til handa? Blóðið hans, sem
lætur
“Hrópa nú yfir oss himin og jörð
helgun, frið, náð og sáttargjörð”?
Já, kristnu vinir! hvað mikils virði er Jesús Kristur
oss, verkið hans, kærleikurinn hans, fórnin hans, blóðið
hans, sem frá fórnardeginum mikla fram á þennan dag hef-
ir hrópað þannig til Guðs um náð og blessun og líf oss Öll-
um til handa? Oss meira virði en nokkuð? Elskum við
hann þá meira en nokkuð annað? Er oss ljúfara að þjóna
honum, en nokkrum öðrum? Erum við fúsari að fórna
honum hverju því, sem hann heimtar af oss, en nokkrum
öðrum? Er osis meira ant um að fá að lifa honum en
sjálfum oss?
Aldrei íinst mér, að við verðum alvarlegar spurð að
slíkum og þvílíkum spurningum eins og þegar við í anda
fylgjum Jesú á krossferli hans að Golgata. Aldrei finst
mér að blóðið Drottins vors Jesú Krists hrópi hærra né
heitar slíkar spurningar inn í samvizkur vorar, en einmitt
þá. Og aldrei finst mér, að við ættum að sjá skýrar mynd-
ina af sjálfum oss og betur að læra að þekkja sjálfa oss,
eða betur að þekkja Guð, en einmitt þá.
Og þegar við nú hugsum um sjálfa oss og um það,
hvernig við höfum metið og metum Drottin vorn Jesúm
Krist og alt það, sem hann hefir gert og gerir fyrir oss, —
og þegar við hugsum um hann og fórnina hans og kærleik-
ann hans, og svo um föðurinn á himnurn, sem gaf oss ann-
an eins son og elskaði oss svona heitt, til þess að við skyld-
um geta orðið sæl börn hans, — finnum við þá ekki til
hrygðarinnar eftir Guði í hjarta voru? Langar oss þá