Sameiningin - 01.02.1920, Blaðsíða 11

41
vér ekki gleyrna, kirkjunnar menn. Blóðugar uppreistir
hef jast aldrei áð orsákalausu. Þær eru syndagjöld. Svo
hræði'legar ,sem aðfarir byltingamanna |tar á Rússlandi
lrafa sjálfsagt verið, ])á var ekki við betra að búast eftir
harðstjórnina, sem á undan var gengin. Og jrað er næsta
ólíklegit, að ofstækið gegn þjónum trúarinnar hefði orðið
svona afskaplegt — jafnvel lijá minnihluta landsmanna
— ef kirkjan hefði á undanförnum árum verið sáklaus
af allri samhygð með kúgunarvaldinu. Rússar eru sagð-
ir einlægir og barnslegir trúmenn langflestir, og voru
því manna ólíklegastir til að láta lengi viðgangast aðrar
eins hamfarir í kirkjunnar garð, ef alt hefði þar verið
með feldu.
Það er ekki hlutverk kirkjunnar að vasast í
stjórnmálum, að öðru leyti en því, að lienni er
skylt að koma hvarvetna fram til góðs. Hún
á erindi til allra manna, og þá sérstaklega til
fjöldans, almúgans. Kristur tók málstað alþýðunnar
gagnvart hreyknum og ranglátum yfir-stéttum. Og
kristnin var fólksins trú framan af öldum. Það lilýtur
hún enn að vera — annað hvort það eða ekki neitt. Lifir
á hylli alþýðunnar, mannl'ega talað. Til þess að glata
ekki þeirri hylli, þá þarf hún að vera með sama liugar-
fari sem Jesús Kristur var, —Iþarf að eiga fjársjóð sinn
og hjarta fólksins megin.
Þörf á kristilegri fræðslu.
Svo er að sjá, sem hinn versti óvinur kristninnar sé
livorki skynsemska né byltingarhugur, heldur vanþekk-
mg. Dr. Frederick Lynch færir rök fyrir þeirri skoð-
un í blaði sínu The Ghristian Work. Nefnir liann fyrst
og fremst ritgjörðirnar rnörgu og sundurleitu um trú-
arlegt ástand hermanna í ófriðnum mikla. Um eitt ber
liöfundunum saman, nálega öllum, nefnilega, að her-
mennirnir upp til hópa hafi verið afskáplega fáfróðir
í trúarefnum.
Síðasta ritið í þeim flokki, — eða með þeim síð-
ustu — er bók, sem heitir: Our Army and Religion
(Herinn og trúarbrögðin). Höfundar eru nokkrir
merkir kennimenn og guðfræðingar, sem með ýmsu móti