Sameiningin - 01.04.1920, Side 15

111
eða rómverska ríkið, eða rit Shakespearsf Gott og vel;
þaS er í lijálparritunum, 'saman rekið í stutta greinar-
stúfa. Þú notar það eins og við á í þann svipinn og ert
ánægður. Auðvitað hefir þú ekki komist í nein veruleg
kynni við anda Páls, eða voldugleik Rómverjaríkis, eða
snild Shakespears, með slíkum lestri, en það gjörir ekk-
ert til. Þurfir þú að vita eitthvað meira síðar, þá tínir
þú, aftur saman fróðleiksmola úr sömu hjálparritunum.
Nýja fáfræðin gjörir sig 'ánægða með þess konar auð-
veldan upptíning í rannsóknar stað og heldur, að í lion-
um sé fólgin heilmikil mentun. Notar hjálparritin sér til
ógagns eins og blöðin. Stingur sér svefnþorn með
hvorutveggja.
Það er enginn velgjörningur að þegja yfir slíkum
veilum í menning vorrar tíðar. Sönn framgirni gín ekki
við öllum nýjungum; miklast ekki um skör fram af ald-
arfarinu. Ef vér viljum húa rétt í liaginn fyrir komandi
kynslóðir, þá megum vér ekki láta verklegu framfar-
irnar, lífsþægindin, yfirborðs-menninguna glysgjömu
villa sjónir fyrir oss. Alt það er lítils virði út af fvrir sig.
Rithöfundurinn enski, Matthew Arnold, mintist einhverju
sinni á eimlesta-hraðann — sú uppgötvun var þá enn
með nýja bruminu — og sagðist ekki sjá, hvað unnið væri
við það, að geta ferðast með slíkum ógna-flýti úr einni
kámugri borg í aðra. Svo er um allar framfarir, verk-
legar og félagslegar, að í iþeim er lítill gróði, nerna þær
verði á einhvern hátt til þess að fegra og betra mannlífið.
G. G.
--------o—-------
KOSNINGARÉTTUR í RÍKJUM BOLSJEVIKA.
í næst-síðasta blaði var á það bent, út af illverkum Bolsje-
vika, hversu ótækt væri að trúa einni stétt eða einum flokki
fyrir gjörvöllu istjórnarfari nokkurs lands. petta finst “Vor-
öld” vera rangur dómur. “Sannleikurinn er sá,” segir blaðið,
“að þar (á Rússlandi) eru állar stéttir við völd, Ihlutfallslega,
nema sú stétt, sem Páll postuli talar um, þegar hann segir:
‘Sá, sem ekki vill vinna, á ekki héldur mat að fá’.”
Leiðréttingum tekur Sameiningin auðvitað með þökkum, ef
á rökum eru bygðar; og að þessu sinni skulum vér taka viljann