Sameiningin - 01.05.1923, Blaðsíða 23

149
ar og framsetningu og hætti því von bráSar. Þá kyntist hann
Manikea kenningunni, sem er blendingur kristinnar trúar og
austurlenzkra hindurvitna. Þeir, sem héldu viö þá lærdóma,
höfSu meS sér heimulegan félagsskap; drógst Ágústinus inn
með þeim, og flutti nú kenningu þeirra af miklu kappi. Moniku
féll þetta mjög þungt og reyndi iSulega aS sýna syni sínum fram
á yfirsjón hans, og vanst henni lítih á me5 þaS. LeitaSi hún
liSsinnis sér betri manna. TalaSi hún um þetta viS biskup nokk-
urn, sem gaf henni þaS ráS, aS láta Ágústínus sjálfráðan um
tíma, og hvatti hana til iSulegra fyrirbæna fyrir honum, og bætti
því viS, aS óhugsandi væri aS sonur svo margra tára gæti fyr-
irfarist.
MeS þessum orSum er bent á huggun hverju særSu og sorg-
bitnu móSurhjarta. Mun þaS altítt, aS börn valdi sorg og kvíSa
á ýmsan hátt. Þá reynist óbrigSult þaS ráS, sem Monika tók
upp, aS halda uppi stöSugri baráttu í bæninni, meS barnslegu
trúnaSartrausti til hins alvisa og algóSa föSurs, sem mun vissu-
lega líta á málefni hinnar syrgjandi síbiSjandi móSur. Þrautir,
þolgæSi og tár fá ætíS sitt endurgjald hjá þeim, sem “engu
barnanna sinna gleymir.”
Slíkur sigur kostar oft miklar andlegar þjáningar, mörg
tár og marga stund milli vonar og ótta. Og mikiS tilefni hafa
allar mæSur til þess aS biSja fyrir velferS barna sinna, hvernig
annars sem á stendur meS þau. Og enginn arfur jafnast á viS
einlægar og innilegar bænir foreldranna.
Stundum er þaS, aS viss atvik breyta hugarstefnu manna.
Eitt slíkt atvik bar nú fyrir Ágústínus: Vinur hans ástfólginn
lagSist banaleguna; reyndi hann aS hugga vin sinn eftir hugs-
unarhætti Manikea, en hinum fanst fátt um, og varS Ágústín-
us frá aS hverfa meS sárum vonbrigSum út af vin sínum, sem
hann hugSi aS sannfæra síSar, en Ágústínus sá hann aldrei fram
ar í þessu lífi.
Ágústínus sökti sér nú niSur í hin hálfheiSnu vísindi; vökn-
uSu nú hjá honum efasemdir um staShæfingar þeirra, og varS
um síSir ljóst hiS takmarkalausa yfirlæti, sem þau höfSu meS-
ferSis; leiddi þaS til þess, aS hann hafnabi þeim og félögum þeirra
til fulls. Eftir þaS festi hann yndi hvorki í Tagaste eSa í Kar-
þagoborg, og ásetti sér aS fara til Rómáborgar. Sú borg var
þá orSlagt spillingarbæli, og óttaSist Monika mjög um velferS
sonar síns. AftraSi hún honum ferSarinnar, en er hún fékk
ekkert áunniS, ásetti hún sér aS fylgjast meS honum; þótt hon-
um væri þaS ógeSfelt. Héldu þau niSur aS hafnarstaSnum.
4