Sameiningin - 01.05.1923, Side 30

156
21. LEXIA : Sýrlenzka konan og maSurinn málhalti. — Mark.
7, 24—37.
MINNIST.: Heiðingjunum hlotnaðist blessun Abrahams fyrir
samfélagið við Krist Jesúm. — Gal. 3, 14. '
Les: Jóh. 6, 15-17; Mark. 7, 1-23.
í ritningarkpflum þessum gegir frá því, hvernig fjandskapur
Farísea og annara leiðitoga lýðsins fór' í vöxt, þegar leið á þjón-
ustutíma frelsarans. Þ;eir skildu ekki kenninguna, sem hann flutti
og færðu öll hans orð og verk: til verra vegar.
Til að losast um stund við þráttið og óvildinaj, sem á honum
bitnaði um þessar mundir, fór Jesús huldu höfði norður yfir landa-
mæri Gyðingalands. Þar á meðal heiðins fólks og öllum ókunn-
ur, vildi hann leita næðis. En einnig þangað var frægð hans kom-
in á undan honum. Kona nokkur sýrlenzk eða grísk, heiðin að
þjóðerni, leitar þegar á fund hans eftir hjálp fyrir dóttur sína, sem
hafði óhreinan anda.
í frásögu þessari sjáum við sigurbænirnar. Konunni er al-
vara. Hún biður eldheitt og af öllu ‘hjarta fyrir barninu sínu.
Þeir, sem svo ákaft biðja, og auðmjúkt, og af sömu hvötum, knýja
ekki á dyr náðarinnar ófyrirsynju.
Bænin sigrar að lokum, þó Drottinn virðist í fyrstu dauf-
heyrast, eins og frelsarinn virtist gjöra að þessu sinni. Hann hefir
sjálfur kent okkur að vera óþreytandi í bæninni.
Jesús gaf konunni svar, sem virtist synja hennr um alla hjálp.
En i auðmíýkt, en þó með fullri djörfung, snýr hún orðunum sér
í vil. í þetta eina skifti vari Jesúsí sigraður í andsvörum, ef svo
mætti að orði kveða. Og sigurvegarinn er kona, sem er að biðja
hann líknar fyrir barnið sitt. Mun ekki frelsarinn hafa viljað
láta sigrast, þegar svo stóð á? Og munu þá ekki okkar bænir
vinna sigur líka, ef við biðjum af sömu hvötum og með sömu auð-
mýktinni ?
Hví var Jesús svo tregur til að hjálpa að þessu sinni? Áður
hafði hann þó jafnan verið fús að líkna, og stundumj jafnvel gjört
það óbeðinn, eins og í Nain. En það er þó óhugsandi, að tregðan
hafi verið eintóm uppgjörð eða leikur. Jesús gefur sjálfur úr-
lausnina á þessari ráðgátu. Það var örðugleiki mikill í vegi fyrir
hjálpinni. Hann var “ekki sendur nema til týndra sauða af Israels
ætt” fMatt. 15, 24). Það er að segja: á holdsvistardögum sínum
átti hann að starfa meðal þjóð'ar sinnar aðeins. En hér
var hann kominn út yfir landamærin. Tíminn var enn ekki kominn til
að útbreiða guðsríki meðal heiðingja. Slík útv'rkkun starfsins
hefði á þessum tíma ekki náð tilgangi sínum. En konan yfir-
stígur þann örðugleika, í eldheitri og auðmjúkri bæn.
’Hér er mikilvægur lærdómur, ef við skoðum hannj rétt. Sum-
ir ætla, að lög náttúrunnar og öll ráð og verk Drottins séu svo
einskorðuð, að þar gangi alt eftir óhagganlegum reglum eins og