Sameiningin - 01.07.1914, Qupperneq 19

131
■uppsketa alt af maklega fyrirlitningu; en fyrir einlægninni bera menn
ósjálfrátt virSingu. Þegar kristinn maSur lifir meðal bræðra sinna
eins og salt og ljos — einbeittur, ljúflyndur, sístarfandi að velferð
allra, þá fara menn ósjálfrátt að bera virðingu fyrir þeirri trú, sem
hann játar, og hlýjan hug til hennar. Þ'eir sjá, að það hlýtur að
vera eitthvað varið í þá trú, sem getur gjört menn svo góða, upp-
byggilega og sæla. Þeir hænast ósjálfrátt að þeim mönnum, sem
koma alt af vel fram við þá, og verða fyrir áhrifum af þeim. Og
þá eru opnaðar dyr að hjörtum þeirra fyrir boðskap þess frelsara, sem
líf lærisveinanna prédikar um. Þú, bróðir og systir, sem ber kristið
nafn, — þú ber ábyrgð á því, hvernig þú prédikar Krist, frelsara
þinn, með orðum þínum og dagfari.
í þessum skilningi eiga allir kristnir menn að vera prestar; þeir
hafa heilaga skyldu til þess að lifa Krist fyrir augum bræðra sinna
og greiða hcnum götu að hjörtum þeirra með áhrifum sínum og lífi.
Við það á Pétur postuli, þegar hann segir: “Kornið til hans, hins
lifanda steins, sem að sönnu var útskúfað af mönnum, en er hjá guði
útvalinn og dýrmætur, og látið sjálfir uppbyggjast sem lifandi stein-
ar í andlegt hús, til heilags prestafélags, til að frambera andlegar
fórnir, guði velþóknanlegar fyrir Jesúm Krist” (1. Pét 2, 4. ó).
Dýrðleg köllun blasir hér við öllum kristnum lýð. Það er dýrð-
legt, að vera kallaður til að vera þjónn og samverkamaður hans, sem
•er konungur yfir öllu á himni og jörðu. Það er dýrðlegt að vera
kallaður til þess, að vera verkfæri hans til að flytja blessunina mestu
inn í líf bræðra sinna og systra. Það er dýrðlegt að vera kallaður
til að flytja syndugum mönnum boðkap hins guðlega hjálpræðis.
En í sérstökum skilningi á þessi köllun erindi til okkar, sem erum
hér saman komnir á kirkjuþingi. Söfnuðir þessa kirkjufélags eru
dreifðir, og sumir hverjir fámennir; og kennimennirnir vígðu eru of
fáir til þess að þeir geti náð til allra safnaðanna eins og æskilegt
væri. Þess vegna liggur í augum uppi, að ef alt á vel að fara, verða
leikmennirnir að taka drjúgan og öflugan þátt í guðsríkisstarfinu.
Frá hverju kirkjuþingi ættu erindsrekarnir að koma heim aftur til
safnaða sinna með nýjum áhuga á hinu heilaga málefni, sem hefir
safnað okkur hér saman til samvinnu. Fyrir samvinnu á kirkju-
þingum undir daglegum áhrifum guðs orðs og sameiginlegrar til-
beiðslu, ætti skilningurinn á starfsmálunum sameiginlegu að aukast
hjá öllum og kærleikurinn til guðs ríkis að glæðast. Öll þingstörfin
eru ónýt, allar ráðstafanir og samþyktir einskisverðar. ef guði helg-
aðir menn fara ekki með þau heim til safnaðanna til þess að vinna
að þeim í kærleik til guðs og ríkis hans og brennandi áhuga á því að
efla sanna velferð þeirra, sem með þeim lifa Þess vegna eigum við
að byrja þingstörfin á því, að biðja guð innilega og alvarlega um
það, að blessá svo þessa samverudaga með heilögum anda sínum, að
samveran og samvinnan geti orðið til þess, að vekja og glæða hjá
okkur öllum ábyrgðartilfinninguna fyrir því málefni, sem hann hefir
af náð sinni trúað okkur fyrir, og gjöra alla brennandi í andanum,