Sameiningin - 01.07.1914, Qupperneq 22

134
þeirra og frásaga sé ekki ábyggileg; þaS verSi aS fella úr og jafnvel
bæta inn i, og svo verði sú rétta mynd til i höndum nútíöar vísinda-
legra guöfræSinga. En með því móti getur það oröið nókkuö óá-
kveðin upphvatning til aö hverfa til baka til Krists..
Enn fremur virðist oft liggja í áherzlunni á þessu, aö milli Jesú
og hinna fyrstu boðbera kristindómsins sé djúp staðfest. AS beint
ósamræmi sé á milli kenninga hans og þeirra, svo vilji maður eignast
óbrjálaðan boðskap Krists, þá megi sem allra minst tillit taka til
skilnings þeirra á kristindóminum. Það þurfi að leiðrétta boðskap
þeirra með boðskap hans, og þannig einungis fái maður hreinan og
ómengaðan kristindóm.
En þrátt fyrir alt ógeðfelt, sem gerir vart við sig i aðferð
margra þeirra, er skora á kristnina að hverfa aftur til Krists, ber
manni ekki að loka augunum fyrir því heilbrigöa, sem í þessu er.
Með áherzlu þeirra á Kristi og kenningu hans, viðurkenna þeir, er
bera fram ofannefnda upphvatningu, beinlinis eða óbeinlínis, að þeir
finna til þarfarinnar á því, að viöurkenna guödómlegan myndugleik
Jesú til að kenna eins og sá er vald hefir. Þó þeir í orði kveðnu
hafi gefið trúarvitundinni æðsta úrskurSarvald um fullgildi trúarlegs
sannleika, leitast þeir þó þráfaldlega við að finna orðum sínum
stað með því að vitna til orða Krists. Ekki sízt hefir þetta gert
vart við sig í trúmálaumræSum hjá þjóö vorri. Því hefir verið
haldið fram mjög ósleitulega, að hin nýja kenning ein byggi í raun
réttri á orSurn Krists. Það sé alger misskilningur á boðskap Krists,
sem liggi til grundvallar fyrir hinni eldri skoðun. Hve ósamþykkur
sem maður er þessarri niðurstöðu, getur maður ekki annað en glaðst
yfir því, aö meS þessu virðist fullgildi kenningar Krists vera viður-
kent og honum tileinkað æðsta úrskuröarvald, ef einhverjum gæti
tekist að vinsa orð hans úr öllum umbúðunum, sem þau eru geymd í.
En þá er veruleiki guðlegrar opinberunar að minsta kosti óheinlínis
viðurkendur.
Svo er það í sjálfu sér heilbrigt, að leggja sérstaka áherzlu á
orS Krists- ÞaS er í samræmi við kröfur hans sjálfs. Hann ber
oröum sinum vitnisburS, sem svo er mikilfenglegur, að lengra verður
ekki farið. Menn spá því stundum, aS orS mikilla skálda og rithöf-
unda muni lifa lengur en hin stórfengilegustu mannvirki endist, en
Kristur gerir þá kröfu í fullri alvöru, að orð hans muni verða varan-
legri en hin mestu almættisverk guðs: “Himin og jörð munu líða
undir lok, en mín orð munu alls ekki undir lok líða” ('Lúk. 21, 33J.
Hann skoðaði trúmensku við orS sín sem prófstein í lærisveinsstöð-
unni: “Ef þér standið stöðugir í orði mínu, þá eruð þér sannarlega
lærisveinar minir” (]óh. 8, 31J. Og “hver, sem elskar mig, mun varð-
veita mitt orð” (]óh. 14, 23J. Eftir afstöSu manna við orð hans eru
menn dæmdir: “Sá, sem hafnar mér og veitir ekki orðum mínum
viðtöku, hefir þann, sem dæmir hann: orðiö, sem eg hefi talað, það
mun dæma hann á efsta degi” fjóh. 16, 48J. Og að lærisveinarnir
eigi að varast að láta taka sig fram yfir hann, virðist liggja í þessum