Sameiningin - 01.07.1914, Page 24

andlegum þroska hjá Jesú einungis. Hitt er þessu nátegnt: hvort
uppruni hans hafi veriö sá sami og annarra rnanna. Þaö er auösætt,
aö orð Jesú um fortilveru sína styöja eindregiö eðliseininguna. I'aö
þykir ef til vill langt gengiö aö segja, að þau snerti einnig yfirnáttúr.
legan getnaö hans. En þaö er áreiðanlegt, að vanalegast er annað-
hvort hvorttveggju neitaö eða hvorttveggja samþykt. Bendir þaö
til, aö hvort um sig fái stuðning af hinu.
II. Holdsvistartíminn.
Aðaldrættina í vitnisburði Jesú um sjálfan sig á holdsviscartíui-
anum viljum vér nefna i sambandi við nöfn þau, cr hann nefnir sig
með. Þau eru: (1) Manns-sonurinn eða mannsins son, (2) Guðs
sonurinn eöa guös son, (3) Kristur eða Messías.
1. Manns-sonurinn. — Oftast nefnir hann sig manns-soninn.
Kemur það fyrir hjá Matteusi 32 sinnum, hjá Markúsi 15 sinnuin,
hjá Tóhannesi 12 sinnum. Af öðrum er hann ekki nefndur þvi nafni.
Hvorki merkirgu nafsins eða uppruna skýrir hann. svo fyrir l:vort-
tveggja verður maður að gera sér grein eftir notkun nafnsins þar
sem það kemur fyrir.
Eðliiegast fyndist manni í fljótu bragði, að Jesús hefði sjálfur
búið til þetta nafn, sem hann oftast nefnir sig. Þá myndi hann
hafa latið það tákna það sem ríkast var í sjálfsmeðvitund hans.
Og því væri beinasta leiðin til skilnings á því, að liða sundur orðiö
sjálft. En ef farið er eftir samsetningu orðsins, táknar það beinast
hina mannlegu hlið persónu Jesú, eins og orðin "guðs sonur” hina
guðlegu. Enda mun sá skilningur liggja í nöfnunum í huga alls
þorra kristinna manna.
En ekki þarf maður annað en að lesa þá staðina, þar sem nafnið
1 emur fyrir, til þess að sannfærast um, að það, sem sagt er um
manns-soninn, fellur alls ekki að sjálfsögðu uudir það að vera sér-
kenni hins mannlega. Eitt greinilegt dæmi af mörgum nægir: “En
er manns-sonurinn kemur í dýrð sinni og allir englar með honum, þá
i un hann setjast í hásæti dýrðar sinnar, og allar þjóöirnar munu
safnast frammi fyrir honum, og hann mun skilja þá hverja frá öðr-
um, eins og hirðirinn skilur sauðina fró höfrunum, og hann mun
si.ipa sauðunum sér til hægri handar og höfrunum sér til vinstri
handar” ('Matt. 25, 31-33J. Mörg önnur orð írelsarans mætti nefna
þar sem um manns-soninn er sagt það, sem mjög er fjarri að vera
einkenni hins mannlega. Einhlítt er þvi ekki að fara eftir orðsins
hljóðan til að skilja nafnið, þó mikill sannleikur geti verið í því, að
nafnið tákni fyrirmyndarmanninn eða þann, sem lætur sér ekkert
mannlegt vera óviðkomandi. En til frekara skilnings á nafninu, ber
eflaust að athuga uppruna þess nánar.
Það, sem einna fyrst bendir til, að ekki sé sjálfsagt að ætla, aö
frelsarinn hafi tekið þetta nafn upp hjá sjálfum sér, er, hve oft það
‘kernur fyrir í gamla testamentinu. Öllum er kunnugt, hve gegnsýrð