Sameiningin - 01.07.1914, Qupperneq 40

]52
blessun a8 ræSa fyrir sálir manna, en þar sem hun er lifandi og vak-
andi í verki drottins, þar er um leiS líf og sáluhjálp.
Sú kirkjulega blessun, sem eg er sannfærður um að þessi bjarg-
ráðastarfsemi hefði í för með sér, sem afleiðing þess að andlegur
hagur einstaklinganna batnaði, yrði þá í stuttu rnáli þessi:
(1) Guðs orð færi að verða betur um hönd haft á heimilunum
en áður, annað hvort af hverjum einstökum út af fyrir sig, eða þá
af húsfélaginu í heild sinni, eða þá á hvorttveggja þenna hátt.
(2) Bænarlífið tæki framförum og yrði sterkara. Bænin yrði
bæði gerð að umtalsefni og notuð af heimsækjendum. Það hvort-
tveggja hlyti að leiða til þess, að bænarlíf fólks vors færi batnandi.
En bænin er lífsskilyrði kristinnar trúar hjá hverjum einstökum.
(3) Messusókn yrði betri, ef til vill stórum betri. Ýmsir, sem
sjaldan eða aldrei koma til kirkju, færu smátt og smátt að verða
með þeim, sem rækja kirkjugöngur. Safnaðarfólkið, sem ekki fer
nú til kirkju nema í annað og þriðja hvert sinn, sem messað er, færi
að koma stöðugt. Væri slíkt framför svo stór, að í fljótu bragði
getur maður naumast gert sér í hugarlund, hverja þýðingu hún myndi
hafa.
(4) Guðsþjónusturnar færu að verða ánægjulegri og uppbyggi-
legri en áður. Flestir kannast við mismuninn á illa sóttri guðs-
þjónustu og þeirri, er frarn fer fyrir fullu húsi. Sá munur er afar
mikill- Fámenninu fylgir vanalega deyfð og máttleysi í guðsþjón-
ustunni, sem ekki ber nærri eins á þegar húsið er fult. Söngur er
þá líka oftast miklu betri, þegar margt er en fátt, jafnvel þó safnað-
arsöng vorum sé enn mjög ábótavant. Þá myndi þeim og fækka til
muna, sem í hljóði og með sjálfum sér eru að veita mótstöðu því, sem
fram er borið. Við það væri eitt algengt spillingaratriði nútíðar-
innar í burtu numið og guðsþjónustan mundi njóta sín þeim mun
betur en ella.
(5) Ræður prestanna yrðu betri; bæði myndi prestur hafa
andlega upppbygging af því að vera á ferðalagi með bjargráðamann-
inum og taka sinn þátt í guðræknisiðkunum á heimilunum, og svo
yrði góð messusókn hin sterksta uppörfun fyrir prest að vanda ræðu-
gerð sína. Enn fremur myndi honum takast betur fyrir það, að fáir
eða engir eru með sjálfum sér að mótmæla því, sem hann er að segja.
Samhygð fólksins yrði betri, og heilagur andi fengi hindrunarminna
að vinna náðarverk sitt í hjörtum safnaðarlýðsins.
(6) Með vaxandi trúarlífi kæmu meiri og betri kraftar til nota
í sunnudagsskólunum. En sunnudagsskólarnir er sá þáttur í starfi
kirkjunnar, sem einna mesta þýðing hefir. Gæti oss auðnast að finna
svo góð bjargráð, sem komi á stað öflugri sunnudagsskólastarfsemi í
hverjum söfnuði vorum, þá væri það eina atriði svo stórt, að mikið
ætti að vera í sölur fyrir það að leggja.
(7) Samvinna með heimilunum og sunnudagsskólunum yrði
betri en áður. Nú er sú samvinna alt of lítil, eiginlega stundum
fremur samvinnuleysi en nokkuð annað- Börn fást ekki á sunnu-