Sameiningin - 01.07.1914, Qupperneq 45

157
ekki hræddur við nokkra hliS þess. Það eina, sem eg óttast, er fram-
kvæmdarleysi. Vona þó, aS til þess þurfi ekki aS koma. Látum
oss byrja á þessarri bjargráða-starfsemi sem allra fyrst, í ful'u
trausti þess, að guð muni gefa þeim þjónum sínum, sem hann hefir
blessað með jarðneskum efnum og auðæfum, þá náð að taka upp á
sig þær byrðar, sem starfinu verða samferða. Starfsemin verður
drottins og hann mun sjá henni borgið. Vilji samt enn einhver eða
einhverjir hafa á móti svona bjargráða-starfsemi, vildi eg helzt að
þeim væru gefin slík svör og Kitchener lávarður, sá mikli grjótpáll
Breta, ga'f undirforingja einum í hernum, er kom til hans og skýrði
með mikilli nákvæmni frá ástæðum fyrir því, að hann hefði ekki frarn
fylgt skipun nokkurri, er Kitchener hafði gefið honum. Undirfor-
inginn þóttist viss um að hafa gert rétt í að óhlýðnast skipuninni og
færði fram margar og sterkar ástæður. Kitchener hlustaði á mál
hans með mestu ró og stillingu, og er undirforinginn hafði lokið máli
sínu, segir hershöfðinginn með mestu hægð: “Ástæður yðar fyrir
að óhlýðnast skipaninni, eru hreint ágætar, þær eru hinar beztu. sem
eg hefi nokkurn tíma heyrt; en farið nú og gerið tafarlaust eins og
eg hefi boðið yður.” Undirforinginn fór, framkvæmdi skipan yfir-
foringjans, og sem vænta mátti reyndist hún hafa verið á góðurn
rökum bygð. Eg vil að vér förum líkt að með sjálfa oss og Kitch-
ener fór með starfsbróður sinn og aðstoðarmann. Þegar vér erum
búnir að færa fram allar ástæður, sem oss geta hugsast. gegn því að
svona starfsemi sé hafin, vil eg að vér segjum eitthvað líkt þessu við
sjálfa oss: “Ástæðurnar á móti því að vinna svona verk, taka upp
þessa bjargráða-starfsemi, eru sjálfsagt margar og sterkar, en látum
oss samt í drottins nafni fara af stað með þetta verk og reyna til
fullnustu-” Munum vér þá finna, að þó ástæðurnar á móti þessarri
starfsemi virtust vera æði sterkar, að þá verða ástæðurnar með henni
margfalt sterkari, svo miklu sterkari, að hinar gagnstæðu verða í
samanburði við þær sem alveg hverfandi
Helzt vil eg, að vér lítum á þetta mál sem skyldu. Kirkjufélag
vort hefir hér meðal vor Vestur-íslendinga málefni euðs með hönd-
um. Til allra landa vorra hér á það að ná með náðarboðskap
Jesú Krists. Með engu móti getur þetta fyllilega orðið, nema með
því að snúa sér að heimilunum. Inn á heimilin verðum vér því að
fara. Náðarboðskapinn verðum vér þar að boða. Felurn síðan
guði árangurinn og vér munum komast að raun um, að hann verður
meiri en vér höfum jafnvel nokkurn tíma þorað að vona.
Varast skyldum vér sem heitan eld, að svíkjast um að gera
skyldu vora. Rotnun og andleg visnan legst í blóð. æðar, bein og
merg þess einstaklings, sem sí og æ gengur gegn því, sem hann veit
að er rétt og satt. Alveg sarna á heima um hvert félag sem er. Við-
gangur þess og nytsemi er undir því komin, að það geri skyldu sína.
Það eru ekki lítil sannindi í því. sem ágætismaðurinn John Ruskin
segir einhversstaðar: “í hvert sinn, sem vér vanrækjum einhveria
skyldu, byrgjast fyrir oss einhver sannindi, sem vér áttum að þekkja.”